رویارویی امام کاظم (ع) با طاغوتهای عصرش

امام کاظم (ع) در عصر امامتش، با چهار خلیفه طاغوتی به این ترتیب رو به رو بود:

1 منصور دوانیقی (حدود ده سال) 2 مهدی عبّاسی (ده سال) 3 هادی عبّاسی (یک سال) 4 هارون الرشید (حدود پانزده سال) امام کاظم (ع) در برابر این طاغوتها، هرگز کنار نکشید، اگر او سیاست را از دین جدا می دانست، می توانست با این بهانه در گوشه خانه و مسجد در مدینه بنشیند و تنها به عبادت و درس و بحث قناعت کند، ولی شواهد عینی حاکی از آن است که آن حضرت به عبادت و درس و بحث، قناعت نکرد، و بیشتر دوران امامتش را در امور سیاسی، و درگیری با سردمداران و حاکمان ظلم و جور به سر آورد، و با افشاگریهای خود، مردم را بر ضد آنها می شورانید، او با کمال صراحت می فرمود:

«لاَنْ أَسْقُطَ مِنْ حالِقٍ، فَاَتَقَطَّعَ قَطْعَهً قَطْعَهً اَحَبُّ اِلَیَّ مِنْ أَنْ أَتَوَلّی لاَحَدٍ مِنْهُمْ عَمَلاً، أَوْ أَطَأَ بَساطَ رَجُلٍ مِنْهُمْ؛ هرگاه من از بالای ساختمان بلند بر زمین سقوط کنم و قطعه قطعه شوم، برایم بهتر است از این که عهده دار کاری از کارهای آنها (طاغوتیان) گردم، یا بر روی فرش یکی از آنها گام بگذارم. » امام کاظم (ع) این سخن را پس از انتقاد از «زیاد بن ابی سلمه» که با دستگاه طاغوتی هارون همکاری و ارتباط داشت، فرمود.

تا جایی که تن به آوارگی در دادند و عده ای نیز به جرم علوی بودن کشته شدند. امام صادق (ع) نیز از این قاعده مستثنی نبود. امام کاظم (ع) در مدت بیست سال در کنار پدر، این وقایع را با تمام وجود لمس می کرد. او می دید که چگونه پدر گرامی اش، با این که طمع به خلافت نداشت و تنها به نشر تعالیم اسلام مشغول بود، همیشه مورد تعرض منصور و تهدید به قتل قرار داشت. این فشارها باعث شد تا امام صادق (ع) نام جانشین پس از خود را فاش نکند و او را تنها به یاران خاص معرفی کند با این شرط که آنان این راز را پنهان کنند.

دریافت ویدئو

دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت
از بال من شکسته ترین آفرید و رفت
خون گلوی زیر فشارم که تازه بود
با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت
بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت
وقتی صدای بندگی ام را شنید و رفت
راضی نشد به بالش سختی که داشتم
زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت
شاید مرا ندیده در آن ظلمتی که بود
با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت
روزم لگد نخورده به آخر نمی رسید
با درد بود اگر شب و روزم رسید و رفت
دیروز صبح با نوک شلاق پا شدم
پلکم به زخم رو زد و در خون طپید و رفت
از چند جا ضریح تنم متصل نبود
پهلوی هم مرا وسط تخته چید و رفت
تابوت از شکستگی ام کار می گرفت
گاهی سرم به گوشه ی دیوار می گرفت
***علی اکبر لطیفیان***

حال خلیفه روز به روز بدتر می‌شد، پزشکان هم از معالجه‌اش عاجز!گفتند:" موسی‌بن‌جعفر را بیاورید. اگر دعا کند خدا شفایش

می‌دهد. "به امام خبر دادند.همین طور که می‌آمد زیر لب دعا می‌کرد. وقتی رسید حال خلیفه بهتر شده بود. پرسیدند:

"چه دعایی بود؟ "ـ. گفتم خدایا او را به خاطر گناه خودش بیمار کرده‌ای، به خاطر بندگی و عبادت من شفا بده!

زندان بصره ‏بود و تاریکی تنهایی و سیاهی غل‏ و زنجیر و طنین ناله ‏های زندانیانی که ‏شکنجه می ‏شدند.
در زندان هارون الرشید (لعنة اللّه علیه)، فرقی نمی‏ کرد که به چه گناهی مجازات انجام می ‏گرفت، فقط اگر زندانی از شیعیان علوی بود، دیوارهای زندان بر او تنگ‏تر و خشن ‏تر می ‏شد.
در میان ناله ‏های زندانیان، صدای ذکر مرد خدایی شنیده می ‏شد که جز به نام خدا، کلمه ‏ای دیگر بر زبان نمی ‏راند. بارها خواستیم او را از پشت میله ‏های زندان ببینیم، اما جز سایه عبادت او بر روی دیوارها، چیزی ندیدیم.

سیره و اخلاق امام موسی كاظم(علیه‌السلام) 

كاظم يعني چه؟ در فارسي ما مي‌گوييم: كظم غيظ! كظم غضب نمي‌گوييم. مي‌گوييم: كظم غيظ! هم غضب داريم، هم غيظ داريم. مي‌گويند: فلاني غيظ كرده است، يا فلاني غضب كرده است. غيظ وقتي است كه انسان سر مي‌رود. يعني بالاترين درجه‌ي غضب را غيظ مي‌گويند. غضب لازم نيست سر برود. از اين كار راضي نيست. ولذا «غَضِبَ اللَّه‏»[۱] داريم. «غاظ الله» نداريم. خدا از كاري راضي نيست. اما اينطور نيست كه چيزي... چون خدا از اين كار راضي نيست. «وَ لا يَرْضى‏ لِعِبادِهِ الْكُفْر»[۲] اما مثلاً مي‌گوييم:

با امام كاظم علیه السلام در سایه قرآن

آداب تلاوت

1- صداى زیبا و حزن‏آور

2- ترتیل

3- ارج نهادن به حاملان قرآن

4- اهداى ثواب قرائت ‏به معصومین علیهم السلام

شیعه و قرائت قرآن

پرهیز از بحث هاى بى‏ فایده

عنایت ‏به تفسیر قرآن

تفسیر واژه‏هاى مشكل

بیان مصداق و مورد آیه

ثواب تلاوت

در دین شریف اسلام در مورد جمیع مسائل زندگی انسان، حتی ریزترین آن ها، دستورالعمل هایی ذکر شده است تا مبادا انسان نسبت به مسئله ای بی پاسخ و یا بدون راه بماند. اهل بیت علیهم السلام که قرآن ناطق هستند، مبیّن احکام و آداب دین اسلام می باشند. امام کاظم علیه السلام در باب آداب قرآن سخنان گهرباری فرموده اند که در اینجا به ذکر پاره ای  از آنان می پردازیم.

ویژه نامه شهادت حضرت امام موسی کاظم (ع)

می خواستند داغ تو را شعله ور کنند
وقتی که سوختی همه را با خبر کنند
می خواستند دفن شوی زیر خاکها
تا زنده زنده از سر خاکت گذر کنند
می خواستند شام غریبان بپا کنند
تا بچه های فاطمه را در به در کنند
از ناسزا بگو که چه آورده بر سرت
می خواستند باز تو را خونجگر کنند
زنجیر دست شما بسته باشد و
مثل مدینه فاطمه ات را سپر کنند
قوم یهود را به مصافت کشیده اند
تا تازیانه ها به مراتب اثر کنند
حالا بیا بگو که ملائک یکی یکی
فکری برای این تن بی پال و پر کنند
این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند
وقتش رسیده است به آنجا سفر کنند
***رحمان نوازنی***