بسوزم از دل و جانم ، برای حضرت هادی
ز زهر کینه جان داده ، فدای حضرت هادی

به زهرا تسلیت گوییم ، عزای نور عینش را
همان که کشته شد مظلوم ، غریبانه به سامرا

چنان از زهر نامردان ، ازو سوزانده شد پیکر
که هر دم ناله سر میداد ، کجایی سوختم مادر

ببین مادر ببین مادر ، که سر تا پا شرر گشتم
چو فرزندت حسن من هم ، ببین پاره جگر گشتم

ز بس مظلوم بودم من ، شدم از غصه آکنده
عدو در پیش چشمانم ، زکینه قبر من کنده

ببین مادر عطش گشته ، به من غالب در این غوغا
دم آخر کنم گریه ، به یاد روز عاشورا

میان مقتا عشقش ، حزین و خونی و عریان
حسینت ناله سر میداد ، انا العطشان انا العطشان

ز بسکه تشنگی غالب ، شده بر سبط پیغمبر
حسینت دود می دیده ، همه جا را دم آخر

۩۞۩ غریب سامراء ۩۞۩

ویژه نامه شهادت جانگداز دهمین پیشوای شیعیان جهان

لجه ای از از اقیانوس بیکران معرفت

قالَ علی ابن محمد الهادی النقی علیه السلام :

اَلْعِلْمُ وِراثَةٌ كَريمَةٌ وَالاْ دَبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَالْفِكْرَةُ مِرْآتٌ صافَيةٌ

امام هادی علیه السلام فرموده اند :

علم و دانش بهترين يادبود براى انتقال به ديگران است ، ادب زيباترين
نيكى ها است و فكر و انديشه آئينه صاف و تزيين كننده اعمال و برنامه ها است .

بحارالا نوار: ج 71، ص 324

مصيبتهاي انسان، نتيجه عملكرد خود او

پس به سبب گناهاني كه ما در طول زندگي خود انجام مي دهيم، زمينه مصيبت و بلا را براي خود فراهم مي آوريم و كارهاي خودمان است كه باعث مي شود تا بلاهاي طبيعي از قبيل سيل و زلزله و خشكسالي زياد شود.
حضرت علي(ع) خشكسالي را نيز بر اثر معصيت مي داند و مي فرمايد هيچ سالي كم باران تر از سال ديگر نيست، ولي خداوند آن را هر جا بخواهد هدايت مي كند، زيرا وقتي مردمي به معصيت و گناه روي آوردند، باران سهم آنها را به جاي ديگري مي برد.

يكي ديگر از آثار گناه، كوتاهي عمر است كه امام صادق(ع) در اين باره فرمودند:

من يموت بالذنوب اكثر ممن يموت بالاجال؛
كساني كه به خاطر گناه مي ميرند بيش از كساني هستند كه به عمر طبيعي خود از اين جهان مي روند. (بحارالانوار، ج5، ص140)

اگر ما انسان ها تقوا پيشه مي كرديم زندگي ما خيلي بهتر و زيباتر از آن چيزي است كه ما در حال حاضر داريم.

با نگاهي به داستان حضرت آدم(ع) و علت گرفتار شدن به مصيبت و شقاوت و بدبختي در دنيا مي توان دريافت كه اگر آن حضرت(ع) تقوا پيشه مي كرد و از ميوه درخت ممنوع نمي خورد، گرفتار شقاوت و مصيبت نمي شد و به سرزمين گرم و سوزان هبوط نمي كرد و گرفتار عرياني و گرسنگي و سوزش آفتاب تند و سوزان و درد و رنج هاي ديگر نمي شد. (طه، آيات 117 تا 120)

انسان در چنبره مصائب و بلايا

زندگي انسان در دنيا همواره در چنبره اي از مشكلات، مصائب و بلاياست و انسان هرگز نمي تواند رنگ خوشي، آسايش و آرامش كامل را در دنيا به خود ببيند؛ زيرا از سويي دنيا محل تضاد و تزاحم است و هرگز نمي توان اميد داشت كه هيچ تضاد و تزاحمي مانع از سير و حركت طبيعي نشود و كارها همواره بر آساني باشد و از سوي ديگر، گاه آزمون هاي الهي و گاه ديگر كيفرهاي خداوند كه نتيجه طبيعي خطاها و گناهان ماست انسانها را در برمي گيرد.

به هر حال، انسان در دنيا براي ابديت ساخته مي شود؛ زيرا انسان موجودي است كه مي بايست سير كمالي خويش را در دنيا با تلاش و مجاهدت هاي خود بپيمايد و صفات كمالي سرشته در ذات خود را در اين آزمون ها و بلاها تجلي و ظهور بخشد؛ زيرا تا زماني كه امور به طور طبيعي پيش مي رود، انسان تنها به همان داشته هاي ظاهري خود بسنده مي كند و تلاشي براي شناخت ديگر توانايي ها و استعدادهايش انجام نمي دهد؛ اما هنگامي كه گرفتار مشكل و مصيبتي مي شود در آن زمان است كه براي رهايي، از همه وجود خويش بهره مند مي شود و مي كوشد تا در خود و استعدادهاي خود راهي براي رهايي بيابد.
اين گونه است كه در مشكلات و مصيبت ها انسان، خود واقعي خويش را آشكار مي كند و نشان مي دهد كه تا چه اندازه از علم و قدرت بهره مند است.
بنابراين، يكي از اهداف و فلسفه هايي كه براي مشكلات و مصيبت ها مي توان بيان كرد، بروز و ظهور توانايي هاي نهفته در انسان است.