ماه رمضان، ماهی است عظیم که خداوند در آن حسنات را میافزاید و گناهان را محو میکند و درجات را بالا میبرد. هر کس در این ماه صدقه دهد خداوند او را میآمرزد و هر کس در حد توانش نیکی نماید خداوند او را میبخشد.
گویند ماه رحمت فرارسیده است. گویند دربهای مغفرت الهی بر بندگان باز شده است. گویند اولیای الهی مسرور دیدار یارند. گویند خداوند سفره ضیافتی به وسعت عالم پهن کرده است و تمام مردم اعم از فقیر و غنی، جوان و پیر، عرب و عجم بی هیچ تفاوتی دعوت گشتهاند. گویند چشمان خداوند به راه است تا بندگانش را ببیند و با برکات مادی و معنوی سیرابشان کند.
به راستی وسعت رحمت و برکت خداوند در این ماه تا چه اندازه میباشد؟! چرا بندگان مخلص خداوند همواره چشم به راه این ماه هستند و از خدا میخواهند توفیق صائم واقعی بودن را نصیبشان گرداند؟!
روزه، رکن اسلام
هر دین و آیینی بر ارکانی استوار است و اسلام نیز در این میان مستثنا نمیباشد. در روایات اسلامی چنین آمده است:
جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ (علیه السلام) قَالَ: بُنِیَ الْإِسْلَامُ عَلَى خَمْسِ دَعَائِمَ عَلَى الصَّلَاةِ وَ الزَّكَاةِ وَ الصَّوْمِ وَ الْحَجِّ وَ وَلَایَةِ أَمِیرِ الْمُۆْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ.[1]
امام صادق (علیه السلام) میفرمایند: اسلام بر پنج رکن بنا شده است: نماز، زکات، روزه، حج و ولایة امیر المۆمنین و ائمه از نسل ایشان (علیهم السلام).
آری! خدا روزه را رکنی برای اسلام قرار داده است و مسلمانان را دستور به انجام این فریضه در ماه رمضان داده است و وعده رحمت و برکت به آنان داده است تا تشویقی باشد برای توجه بیشتر بدان. حال باید دید وسعت رحمت خدا در این ماه تا چه حد است.