قرآن‌درمانی که امروزه رواج فراوانی یافته است، ریشه در منابع روایی مکتوب دارد. اما سوال این است که آیا یافته‌های علمی و تحقیقات مبتنی بر تجربیات میدانی، مهر تایید بر این روایات می زند یا نه؟ نوشتار پیش رو ضمن تبیین مفهوم قرآن‌درمانی به پاره‌ای از  متغیرهای موثر بر قرآن‌درمانی و نیز یافته‌های دانش دنیا مبنی بر نقش قرآن در درمان امراض جسمانی، اشاره کرده است.

نویسنده: حسن‏رضا رضایى

قرآنْ ‏درمانى، به معناى بهره‏ گیرى از قرآن در درمان بیمارى ‏ها و آسیب‏ هاى جسمى و روحى (قلبى) است. نقش و تأثیر قرآن در درمان دردهاى درونى و بیمارى ‏هاى قلبى (از قبیل: جهل و رذایل اخلاقى)، تردیدناپذیر است ؛ اما اصطلاح «قرآن ‏درمانى» كه امروزه رواج دارد، به مفهوم استفاده از قرآن در كسب یا حفظ سلامت جسمانى و روانى است. این اصطلاح گر چه در روایات فراوانى ریشه دارد كه از نقش قرآن در بهبود شمارى از دردها و بیمارى‏ ها سخن گفته ‏اند، ولى رخ‏ نمایى آن در قالب یك اصطلاح رایج، در پى تحقیقات علمى گسترده در همین زمینه ، و در دوران معاصر بوده است.

دانشمندان فریقین از قرون اوّلیه، روایات مربوط به درمان دردهاى جسمانى با قرآن را در مجموعه ‏هایى مستقل یا باب ‏هایى با عناوین «خواص القرآن»۲ و «فضائل القرآن»۳ جاى داده ‏اند. در این آثار ، ضمن گردآورى روایاتِ خصایص و آثار دنیوى و اخروى قرآن، احادیث مربوط به خواص درمانىِ آیات و سور نیز گرد آمده‏ اند. 4