هفت روز است که زمین را آفریده‏ اند . هفت روز است که زمین را شخم می‏زنیم . همه گندم‏ های ممنوعه را کاشتیم و جاودانگی نرویید .

همه دانه‏ های پنهان در جیب ‏هایمان را کاشتیم و میوه نهال هیچ کدامشان طعم سیب نیمه کاره را نداد . غروب هفتم است . غروبی که فهمیده‏ ایم این خاک «موات‏» است و این زمین مرده استعداد رویش هیچ چیز را ندارد . 
امشب، هفتمین شب است . شب نا امیدی از خاک . شب دل بستن به آب! و خبر ساده و کوتاه است: «آب را بسته‏اند!» 
خسته از هفت روز چنگ زدن در خاک، به خیمه می‏رسیم . خبر می‏رسد و خبر ساده و کوتاه است: «آب را بسته ‏اند!» بی‏ طاقتیم . بی‏تاب . لب‏ ها ترک خورده . زبان‏ ها به کام چسبیده . یکی می‏گوید: «الهه آب‏ها! رحمت!» یکی می‏ نالد: «خدای دریاها! ابر!» کسی می‏خواند: «فرشته ‏های نزول! باران!» 
آهسته زیر لب می‏گوییم: یا قمر بنی هاشم! همه بر می‏گردند . ناگهان حیرت زده به ما خیره می‏شوند . همه آنهایی که ارتباط این اسم را با آب نمی‏دانند! 
ته کوزه ‏ها را می‏ تکانیم . مشک‏ها را می‏ فشریم . دریغ از قطره‏ای . شکم ‏هایمان را برهنه می‏کنیم . می‏چسبانیم به خاکی که می‏گویند روزی خیمه سقا بوده است تا له‏له ‏مان شاید فروکش کند . 
ایستاده ‏اند . حیرت زده . خیره به ما همه آنهایی که ارتباط این خیمه را با آب نمی‏دانند! 
امشب، هفتمین شب است . شب دل بستن به عشق . و خبر ساده و کوتاه است: عشق را، پوچ کرده ‏اند . عشق دروغ شده است . کوچک . در ابعاد و اندامی حقیر که حتی نمی‏شود آن را شناخت . شناسنامه دارد . و سن و حتی قیافه . 
و ما خودمان را چسبانده ‏ایم به خنکای کف خیمه سقا که می‏گویند عشق را می‏ شناسد و می‏تواند آن را باز آورد . و صدا می‏زنیم: «یا ابا فاضل‏» 
و حیرت می‏کنند همه آن‏ها که ارتباط این لقب را با عشق می‏دانند! 
امشب هفتمین شب است . و ما رسیده‏ایم خسته از هفت روز تنهایی و حقارت . پی قهرمان می‏گردیم . و خبر ساده و کوتاه است: «قهرمانی مرده است‏» 
فقط روئین تنان خیالی مانده ‏اند . تهمتنان افسانه‏ ای . پروردگان سیمرغ‏ های اساطیری . دست می‏کشیم به عمود خیمه و می‏گوئیم، «یا اباالفضل علمدار» . 
می‏دانیم چیزی مثل یک علم که هیچ وقت‏بر زمین نمانده است، دستمان را می‏گیرد . مردی که افسانه و اساطیر نیست .