اولین نسیم بهار




وقتی تو در برابر چشم همه اطرافیانت پا روی نفست بگذاری
و دلترا رنگ الهی بزنی، سر اذان ظهر کرکره مغازه ات
را پایین بکشی و راه مسجد را پیش بگیری؛

یا در اتوبوس زحمت ایستادن را برخود هموار کنی
و صندلی ات را به انسانی ناتوان بدهی؛

یا روی هوای نفس پرده حجاب بکشی و زیبایی و بزرگی
روحت را در آینه وقار و متانت به تماشا بگذاری؛

باور کن در این حال، چیزی در دل همه اطرافیانی که تو را می بینند، می لرزد.

جوانه عشق به خوبی ها در دل هاشان تکانی
به خودش می دهد و از گرمای وجود تو جان می گیرد.

باور کن که تو، حتی به تنهایی، می توانی راه را برای بهاری
شدن جامعه ات و برای آسمانی شدنش باز کنی.

و تو وقتی باور کنی که خودت به تنهایی هم در جامعه
تأثیرگذاری، آن وقت خواهی کوشید که بهترین باشی.

نوعی حس مسئولیت در تو موج خواهد زد
و این یعنی وزش اولین نسیم بهاری.