آتش دل
پروین

 متن آتش دل

1. به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر

   که هر که در صف باغ است صاحب هنریست

2. بنفشه مژده نوروز میدهد ما را

   شکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست

3. بجز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل است

   بهر رخی که درین منظر است زیب و فریست

4. جواب داد که من نیز صاحب هنرم

   درین صحیفه ز من نیز نقشی و اثریست

5. میان آتشم و هیچگاه نمیسوزم

   همان بر سرم از جور آسمان شرریست

6. علامت خطر است این قبای خون آلود

   هر آنکه در ره هستی است در ره خطریست

7. بریخت خون من و نوبت تو نیز رسد

   بدست رهزن گیتی هماره نیشتریست

8. خوش است اگر گل امروز خوش بود فردا

   ولی میان ز شب تا سحر گهان اگریست

9. از آن زمانه بما ایستادگی آموخت

   که تا ز پای نیفتیم تا که پا و سریست

10. یکی نظر به گل افکند و دیگری بگیاه

    ز خوب و ز شب چه منظور هر که را نظریست

11. نه هر نسیم که اینجاست بر تو میگذرد

    صبا صباست بهر سبزه و گلشن گذریست

12. میان لاله و نرگس چه فرق هر دو خوشند

    که گل بطرف چمن هر چه هست عشوه گریست

13. تو غرق سیم و زر و من ز خون دل رنگین

    بفقر خلق چه خندی تو را که سیم و زریست

14. ز آب چشمه و باران نمی شود خاموش

    که آتشی که در اینجاست آتش جگریست

15. هنر نمای نبودم بدین هنرمندی

    سخن حدیث دگر کار قصه دگریست

16. گل از بساط چمن تنگدل نخواهد رفت

    بدان دلیل که مهمان شامی و سحریست

17. تو روی سخت قضا و قدر ندیدستی

    هنوز آنچه تو را مینماید آستریست

18. از آن دراز نکردم سخن درین معنی

    که کار زندگی لاله کار مختصریست

19. خوش آنکه نام نکوئی بیادگار گذاشت

    که عمر بی ثمر نیک عمر بی ثمریست

20. کسیکه در طلب نام نیک رنج کشید

    اگر چه نام و نشانیش نیست ناموریست

    

بشناس ایکه راهنوردستی 

نامه به نوشیروان
پروین

 متن نامه به نوشیروان

1. بزرگمهر به شیروان نوشت که خلق

   ز شاه خواهش امنیت و رفاه کنند

2. شهان اگر که به تعمیر مملکت کوشند

   چه حاجت است که تعمیر بارگاه کنند

3. چرا کنند کم از دسترنج مسکینان

   چرا به مظلمه افزون بمال و جاه کنند

4. چو کج روی تو نپویند دیگران ره راست

   چو یک خطا ز تو بینند صد گناه کنند

5. به لشکر خرد و رای و عدل و علم گرای

   سپاه اهرمن اندیشه زین سپاه کنند

6. جواب نامه مظلوم را تو خویش فرست

   بسا بود که دبیرانت اشتباه کنند

7. زمام کار بدست تو چون سپرد سپهر

   به کار خلق چرا دیگران نگاه کنند

8. اگر بدفتر حکام ننگری یک روز

   هزار دفتر انصاف را سیاه کنند

9. اگر که قاضی و مفتی شوند سفله و دزد

   دروغگو و بداندیش را گواه کنند

10. بسمع شه نرسانند حاسدان قوی

    تظلمی که ضعیفان دادخواه کنند

11. بپوش چشم ز پندار و عجب کاین دو شریک

    بر آن سرند که تا فرصتی تباه کنند

12. چو جای خودشناسی بحیله مدعیان

    ترا ز اوج بلندی به قعر چاه کنند

13. بترس ز اه ستمدیدگان که در دل شب

    نشسته اند که نفرین بپادشاه کنند

14. از آن شرار که روشن شود ز سوز دلی

    بیک اشاره دو صد کوه را چو کاه کنند

15. سند بدست سیه روزگار ظلم بس است

    صحیفه ای که در آن ثبت اشک و آه کنند

16. چو شاه جور کند خلق در امید نجات

    همی حساب شب و روز و سال و ماه کنند

17. هزار دزد کمین کرده اند بر سر راه

    چنان مباش که بر موکب تو راه کنند

18. مخسب تا که نپیچاند آسمانت گوش

    چنین معامله را بهر انتباه کنند

19. تو کیمیای بزرگی بجوی بی خبران

بهل که قصه ز خاصیت گیاه کنند