اخلاق پسنديده

راوى نقل مى ‏كند كه حضرت رضا (علیه السلام) هميشه حوائج نيازمندان را بر آورده مى‏ساخت، در كارهاى خير پيشقدم بود، در شبهاى تاريك به فقرا و نيازمندان رسيدگى مى‏كرد، بيشتر شبها را تا صبح به عبادت و احيا مى ‏كرد، و روزه بسيار مى‏ گرفت.

بر سر خوان غذا با غلامان و زيردستان و گاهى با فقرا و مستمندان مى ‏نشست، به كسى تكبّر نمى ‏فروخت هيچگاه آب دهانش را بر زمين نمى ‏انداخت، و با صداى بلند خنده نمى ‏كرد.

اگر در مجلسى حاضر مى‏شد كسى را با زبانش از خود نمى‏راند، سخن كسى را قطع نمى ‏كرد، بلكه صبر مى ‏كرد تا سخن طرف مقابل تمام بشود، هيچگاه ديده نشد كه مقابل كسى پاى شريفش را دراز كند، و يا در برابر كسى تكيه كند.

معمولاً چهره شريفش گشاده بود، و هيچگاه شنيده نشد كه به يكى از زير دستانش ناسزا بگويد، درب خانه‏ اش بهروى عموم مردم باز بود و به همگان احترام مى‏ گذاشت (عيون اخبار الرضا ج2 ص184)، و گاهى به مأمون عباسى سفارش به تقوى و رسيدگى به مشكلات مردم كرده، و مى‏ فرمود:
فرمانرواى مسلمين بايد بسان ستون وسط خيمه باشد، تا هركس وى را خواست بتواند به حضورش برسد.