پیـــام های آسمــانی

جزء بیست و نهم

(برگرفته از تفسیر نور)

1. أَمَّنْ هَاذَا الَّذِى يَرْزُقُكُم إِنْ أَمْسَكَ رِزْقَهُ بَل لَّجُّواْ فِى عُتُوٍّ وَ نُفُور

آيا كيست آن كه به شما روزى دهد اگر او روزى خويش باز دارد؟
نه، در سركشى و دورى از حق لجاج مى ‏ورزند.

خداوند مجبور نیست كه رزق دهد، بلكه مى ‏تواند رزق دادن
را قطع كند.

«ان امسك رزقه»

(ملک، 21)

2. وَ إِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ

و راستى كه تو را خويى والاست.

پاداش ابدی برای کسی است که خلق اوعظیم باشد.

«وَ إِنَّكَ لَعَلَى خُلُقٍ عَظِيمٍ»

(قلم، 4)

3. عَسَى رَبُّنَا أَن يُبْدِلَنَا خَيْرًا مِّنْهَا إِنَّا إِلَى رَبِّنَا رَاغِبُونَ

باشد كه پروردگار ما در عوض، چيزى بهتر از آن ما را
ارزانى دارد. ما به پروردگار خود روى آورده ‏ايم.

به هنگام از دست دادن اموال دنیوی، به لطف و رحمت
الهی امیدوار باشید.

«عَسَى رَبُّنَا...»

(قلم، 32)

4. وَ لَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ

و به طعام‏دادن به مسكينان كسى را ترغيب نمى ‏كرد.

برفرض که خود، توان کمک نداشته باشیم؛ باید دیگران را
برای کمک به گرسنگان تشویق کنیم.

«وَ لَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ»

(حاقه، 34)

5. وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ

و كسانى كه امانتها و عهدهاى خود را رعايت مى ‏كنند.

نشانه ایمان، تنها نماز و انفاق نیست، رعایت عهد و
پیمان های اجتماعی نیز شرط ایمان است.

«وَ الَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ رَاعُونَ»

(معارج، 32)

6. فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ إِنَّهُ كَانَ غَفَّارًا

سپس گفتم: از پروردگارتان آمرزش بخواهيد
كه او آمرزنده است.

از انسان استغفار، از خدا بخشش.

«فَقُلْتُ اسْتَغْفِرُواْ رَبَّكُمْ إِنَّهُ كاَنَ غَفَّارًا»

(نوح، 10)

7. وَ أَنَّ الْمَسَاجِدَ لِلَّهِ فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا

و مسجدها از آنِ خداست. و با وجود خداى يكتا
كسى را به خدايى مخوانيد.

احدی را درکنارخدا وهم ردیف خدا نخوانید.

«فَلَا تَدْعُواْ مَعَ اللَّهِ أَحَدًا»

(جن، 18)

8. أَوْ زِدْ عَلَيْهِ وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِيلاً

يا اندكى بر نيمه بيفزاى و قرآن را شمرده و روشن بخوان.

تلاوت قرآن آدابی دارد و ترتیل، اولین ادب آن است.

«وَ رَتِّلِ الْقُرْءَانَ تَرْتِيلا»

( مزمل، 4)

9. فَقَالَ إِنْ هَاذَا إِلَّا سِحرٌ يُؤْثَرُ

گفت: اين، جز جادويى كه ديگرانش آموخته ‏اند، هيچ نيست.

قرآن، حتی در نزد کافران، کلامی پرجاذبه و سحرآمیز است.

«إِنْ هَاذَا إِلَّا سِحرٌ يُؤْثَر»

(مدثر، 24)

10. وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى حُبِّهِ مِسْكِينًا وَ يَتِيمًا وَ أَسِيرًا

و طعام را در حالى كه خود دوستش دارند به مسكين و
يتيم و اسير مى‏ خورانند.

اطعام و انفاق زمانی ارزش بیشتر دارد که شیء انفاق شده،
مورد نیاز و علاقه انسان باشد.

«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَى‏ حُبِّه»

(انسان، 8)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: