در آية 39 سورة حج كه به عقيدة بعضي نخستين آية جهاد است مي خوانيم «اُذُنَ لِلَّذينَ يُقاتِلُونَ بِاَنَّهُمْ ظُلِمُوا وَاِنَّ اللهَ عَلَي نَصْرِهِم لَقَدير؛ به آنها كه مورد تهاجم دشمن و جنگ قرار گرفته اند اجازة جهاد داده شده است و خداوند، قادر بر ياري آنهاست».
سپس به دنبال اين آيه در توضيح مطلب مي افزايد: «اَلَّذينَ اُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بِغَيْرَ حَقٍّ اِلّا اَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللهُ؛ همان كساني كه به ناحق از خانه و كاشانة خود بدون هيچ دليلي اخراج شدند جز اينكه مي گفتند پروردگار ما الله (و خداوند يكتا) است». تعبير آيه كه با «اذن» شروع شده، تناسب زيادي با گفتة كساني دارد كه آن را نخستين آيات جهاد مي دانند و نشان مي دهد كه قبلاً چنين اذني وجود نداشت. و به هر حال به خوبي نشان مي دهد كه آغاز تشريع جهاد، جهاد دفاعي در برابر دشمن بوده، همان دشمناني كه مسلمانان را مجبور به هجرت و ترك خانه و لانة خود كرده بودند، بي آنكه گناهي داشته باشند، آري اگر گناهي داشتند گناهشان اعتقاد به توحيد و يگانگي خدا بود. بعضي ديگر، نخستين آية جهاد را آية 190 سورة بقره مي دانند كه مي گويد: «وَ قاتِلُوا في سَبيلِ اللهِ الَّذينَ يُقاتِلُونَكُمْ... ؛با آنها كه به نبرد با شما برخاسته اند در راه خدا پيكار كنيد... ». 
اگر اين نظر را بپذيريم، باز پاية جهاد بر اساس در هم شكستن تهاجم دشمن گذارده شده است و هر انسان عاقلي مي داند سكوت در برابر تهاجم دشمن خونخوار با هيچ منطقي نمي سازد.
پيام قرآن ج 10، حضرت آيت الله مكارم شيرازي و ساير همكاران