تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
تفاوت اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی در چیست؟
پر اشتهایی عصبی و اختلال پرخوری هردو از اختلال های مربوط به تغذیه و خوردن مجسوب می شوند.
در چند دهه اخیر، ما شاهد تغییر ملاک های زیبایی در نظر افراد هستیم. در گذشته افراد لاغر هرگز زیبا محسوب نمی شدند، اما در جوامع امروزی لاغر بودن یک ارزش محسوب شده و تقویت می شود. همچنین تبلیغات گسترده در خصوص تناسب اندام و برخی جذابیت ها نسل جوان به ویژه دختران را به شدت تحت تاثیر خود قرار داده و آن ها را خواسته یا ناخواسته وادار به اتخاذ رفتارهایی مثل اختلالات خوردن می نماید که بیش از پیش برای خود و خانواده ها نگرانی‌هایی را به همراه خواهد داشت.
طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت «اختلال خوردن» یکی از چالش برانگیزترین بیماری های دوران نوجوانی است. شایع ترین سن شروع این اختلال بین ۱۴ تا ۱۸ سالگی است و در میان دخترها ۱۰ تا ۲۰ برابر بیشتر از پسرها اتفاق می افتد.
اختلالات خوردن انواعی دارد که شامل بی اشتهایی عصبی، پراشتهایی یا پرخوری عصبی می شود.
یکی از علل چاقی وجود استرس و بیماری‌های روانی است. البته افراد دچار بیماری‌های روانی مانند افسردگی و اضطراب نسبت به استفاده از مواد غذایی واکنش‌های مختلفی دارند؛ به شکلی که برخی از این بیماران دچار پرخوری و پر اشتهایی و برخی دیگر دچار کم خوری و بی اشتهایی می‌شوند.
اگر به طور معمول، مقادیر زیاد و غیر عادی از غذا را در یک وعده می خورید و احساس می کنید که عادات غذاییتان از کنترل خارج شده است، ممکن است که دچار اختلال پرخوری شده باشید.
اختلال پرخوری چیست؟
اختلال پرخوری (BED: Binge Eating Disorder) به صورت خوردن مداوم و اجباری و اغلب سریع مقادیر زیاد غذا، تا جایی که درد یا ناراحتی ناشی از پر شدن بیش از حد شکم ایجاد شود، تعریف می گردد. این اختلال بیشتر از ۳.۵ درصد زنان و ۲ درصد مردان ایالات متحده را درگیر کرده و تبدیل به دومین اختلال رایج خوردن در کشور ها شده است. پرخور ها، اشتهای ناشی از احساسات دارند. درحالی که دیگر اختلالات معمولا در زنان دو برابر شایع تر است، BED کمتر تبعیض آمیز است حدود ۴۰ درصد مبتلایان مرد هستند.
در زنان، این اختلال بیشتر در اوایل بزرگسالی شایع است؛ در مردان، این اختلال با رسیدن به میانسالی بروز می یابد. BED افراد با هر سن، جنس، نژاد، قومیت، ساختمان جسمی و پیش زمینه ی فرهنگی را تحت تاثیر قرار می دهد.
بیشتر، اما نه همه افراد دچار BED، اضافه وزن دارند. عاملی که BED را از زیاده روی عادی و گهگاه در خوردن، متمایز میکند، احساس عدم کنترل بر روی عادت های غذایی خود است. شما ممکن بیش از حد، با سرعت زیاد، زمانی که گرسنه نیستید، غذا بخورید و حتی بعد از سیر شدن تا جایی که به درد و ناراحتی بیانجامد، به خوردن ادامه دهید. ممکن است سعی کنید به تنهایی یا به طور پنهانی غذا بخورید تا مقدار غذای خود را مخفی کنید و احساس گناه، شرمندگی یا خجالت کنید. با این که گاهی با خود عهد می کنید که دیگر غذا نخورید، باز هم خود را در حال پرخوری می یابید. اگر این نوع پرخوری را حداقل یک بار در هفته و برای ۳ ماه متوالی احساس کنید، ممکن است برای شما تشخیص پرخوری یا BED داده شود.
به عبارت ساده تر از جمله علائم شایع اختلال پرخوری خوردن غذا و تنقلات به طور غیر ارادی، سریع غذا خوردن ، تنها غذا خوردن به دلیل آنکه این افراد به سبب پرخوری ترس از سرزنش از سایر اطرافیان را دارند، حس افسردگی، گناه و عذاب وجدان بعد از غذا خوردن به شدت به سراغ این افراد می آید، غذا خوردن غیر ارادی به شکلی که فرد زمانی که احساس گرسنگی ندارد نیز اقدام به خوردن غذا می کند و رفتارهایی مانند غذا خوردن افراطی که فرد بر روی میزان اشتهای خود کنترل ندارند، حس انزوا و عدم بیان احساسات از علائم این بیماری است.
این افراد آنقدر غذا می‌خورند و در مقابل نیز ورزش‌های شدیدی انجام می‌دهند تا چاق نشوند، یا از قرص‌های مسهل استفاده می‌کنند تا دچار چاقی نشوند؛ این کارها از جمله اقدامات افراد دچار پراشتهای عصبی است. فردی که دچار کم‌اشتهایی عصبی است، بسیار لاغر است، اما مرتب جلوی آئینه قرار گرفته و می‌گوید من چاق هستم؛ در نتیجه هر دوی این حالت‌ها جنبه روانی دارد. البته ما با توجه به علامت و رفتارهای گزارش‌شده توسط خانواده‌ها و مقایسه آنها، این بیماری را تشخیص می‌دهیم.
چه چیزی باعث اختلال پرخوری می شود؟
گرچه BED وابسته به مسائل عاطفی زمینه ای است، علت دقیق آن ناشناخته است. این اختلال می تواند به ترکیبی از تاثیرات روانی، رفتاری و محیطی نسبت داده شود. برخی عوامل شناخته شده که می توانند ریسک ایجاد اختلال BED را افزایش دهند، عبارتند از:
سابقه خانوادگی اختلالات خوردن: اگر والدین یا خواهر و برادر های شما دچار نوعی از اختلالات خوردن باشند، شما ریسک بیشتری برای دچار شدن به این اختلالات دارید.
سابقه مشکلات روانشناسی یا نداشتن عزت نفس: الگو های فکری خاص و اختلالات خلقی، از جمله افسردگی، عصبانیت، اضطراب یا احساس نیاز قوی به در دست داشتن کنترل همه چیز، کمالگرایی و سخت گیری، نیاز به راضی نگهداشتن دیگران و احساسات منفی در مورد خود، بدنتان و یا موفقیت هایتان، ارتباط نزدیکی با BED دارند.
سابقه رژیم گرفتن: در حالی‌که افراد مبتلا به BED، طیف وسیعی از ساختار های جسمی دارند، اغلب سابقه طولانی مدتی از محدود کردن کالری های مصرفی خود دارند.
از دست دادن یک فرد نزدیک، مشکلات در روابط یا تجربیات تکان دهنده: BED ممکن است راهی برای تلاش در جهت مقابله با اضطراب و فاصله گرفتن از درد های عاطفی خود باشد.
تجربه سواستفاده جنسی، فیزیکی، تبعیض وزنی یا مورد قلدری واقع شدن: مطالعات نشان داده است که افراد دچار BED و دیگر اختلالات خوردن، اغلب یک سابقه شخصی از مورد سو استفاده شدن را گزارش می کنند.
عوامل موثر در بروز این اختلال
عوامل زیادی از جمله عوامل بیولوژیکی مثل برهم خوردن هورمون های عصبی به طور مثال هورمون سرتونین و نور اپی نفرین اگر اختلال داشته باشند منجر به بروز این اختلال در فرد می شود درکنار این عوامل اجتماعی، وراثت، مشکلات روانی رژیم غذایی نادرست و سختی که در گذشته افراد داشته اند از جمله علل این اختلال هستند.
عواملی که ممکن است خطر ابتلاء به پرخوری را افزایش دهند شامل موارد زیر می شوند:
جنس مونث: دختران و زنان نسبت به پسران و مردان، بیشتر احتمال دارد که به بولیمیا مبتلا شوند.
سن: پرخوری عصبی معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل دوران بلوغ شروع می شود.
زیست شناسی: افرادی که خانواده ی درجه یک آنها (خواهر، برادر، پدر و مادر) دچار اختلالات غذا خوردن می باشند، به دلیل ارتباط ژنتیکی بیشتر احتمال دارد تا آنها نیز به این بیماری مبتلا شوند. همچنین ممکن است کمبود سروتونین مغز نیز در این راستا نقش داشته باشد.
مسائل روانی و عاطفی: افراد مبتلا به اختلالات غذا خوردن ممکن است مشکلات روانی و عاطفی نیز داشته باشند، که به بدتر شدن این اختلالات کمک می کنند. این موارد عبارتند از اعتماد به نفس پایین، کمال گرایی، مشکل مدیریت خشم، افسردگی، اضطراب و وسواس. در بعضی موارد حوادث می تواند یک عامل وخیم کننده باشد.
فشار اجتماعی: فشار دوستان و آنچه مردم در رسانه ها می بینند ممکن است تمایل به لاغر بودن را مخصوصاً در زنان جوان زیاد کند. افرادی که در معرض دید عموم هستند مثل بازیگران، رقصنده ها و مدل ها بیشتر در معرض ابتلاء به اختلالات غذا خوردن می باشند.
فشار عملکرد در ورزش: اختلالات غذا خوردن در میان ورزشکاران، مثل ژیمناست ها، دونده ها و کشتی گیران رایج است. مربیان و والدین ندانسته ممکن است به اختلالات غذا خوردن با تشویق جوان به از دست دادن وزن، حفظ وزن کم و خوردن محدود به منظور عملکرد بهتر، کمک کنند.
پرخوری عصبی چیست؟
پر اشتهایی عصبی ( Bulimia nervosa) یا بولیمیا نوعی پرخوری عصبی است. در این بیماری فرد ابتدا مقدار زیادی غذا می‌خورد و سپس با ایجاد استفراغ عمدی یا مصرف ملین یا مدر می‌کوشد از افزایش وزن خود جلوگیری کند. شیوع این بیماری در زنان جوان بیشتر است. معمولا بیماران تسلطی بر غذا خوردن ندارند و غذاهایی را که کالری بالایی دارند و بلع و استفراغ آنها راحت است، انتخاب می‌کنند.
«بولیمیا» یکی از بیماری‌های روانی محسوب می‌شود که فرد مبتلا احساس گرسنگی شدیدی میکند و در پی تنش‌های روحی در بازه زمانی کوتاهی، مقادیر زیادی غذا مصرف میکند که به‌دلیل این کنترل نداشتن در غذا خوردن برای جلوگیری از افزایش وزن به رفتارهای جبرانی دست می‌زند. شامل دوره هایی از مصرف سریع مقادیر زیادی از غذا می شود که به دنبال آن، یک رفتار جبرانی برای پیشگیری از اضافه وزن صورت میگیرد،. نظیر استفراغ کردن، ناشتا ماندن (غذا نخوردن)، و یا ورزش مفرط. پُراشتهایی عصبی اختلالی‌ست که فرد مبتلا، رفتارهای مکرر مصرف افراطی غذا و بعد رفتارهای جبرانی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن را نشان می دهد.
وقتی عصبی، مضطرب و نگران می‌شوید اشتهایتان به خوردن غذا و هله و هوله‌خوری افزایش می‌یابد یا کاملا اشتهایتان نسبت به خوردن هر نوع ماده غذایی از بین می‌رود؟ اگر از آن دسته افرادی هستید که به دنبال استرس، دچار پرخوری عصبی می شوید، ترس از چاق شدن نیز بلافاصله پس از غذا خوردن غیرعادی آزارتان می دهد و به دنبال یافتن راه هایی برای خلاص شدن از عذاب وجدان ناشی از آن هستید، خوب است بدانید که پرخوری عصبی از انواع اختلالات روانپزشکی است که اختلال خوردن نام دارد.
پرخوری عصبی با دوره های مکرر پرخوری که مشخصه آن خوردن بدون کنترل حجمی زیاد از غذا در زمانی کوتاه است و در شرایطی که شخص حس می کند کنترلی بر خوردن خود ندارد، قابل شناسایی است.
غیر از این علامت، معمولا این دسته از بیماران در پاسخ به این حجم زیاد از خوردن به رفتارهایی جبرانی برای پیشگیری از افزایش حجم غذای دریافتی اقدام می کنند؛ کارهایی مثل رژیم های سخت، ورزش های سنگین، مصرف موادی که باعث کاهش وزن می شود، استفراغ خودانگیخته و استفاده نابجا از مواد مسهل. البته تفاوت پرخوری در بیماران دچار بی اشتهایی عصبی در کنترل نداشتن این بیماران بر خوردن است.
پرخوری عصبی چگونه و تحت چه شرایطی در شخص ایجاد می شود؟
آنچه مشخص است سهم ژنتیک در ایجاد این اختلال کمتر از دیگر اختلالات روانپزشکی شایع چون اختلال خلقی است و با وجود این که اختلالات خوردن بویژه بی اشتهایی عصبی به اختلالاتی حتی برگشت ناپذیر در مغز منجر می شود، اما اختلال مشخصی در ساختار یا کارکرد مغز که به این وضع منجر شود، هنوز شناخته نشده است، اما به طور کلی باید گفت که در اختلالات خوردن و پرخوری عصبی، اختلالی در رفتار خوردن فرد وجود دارد که طی زمان در اثر عوامل مختلف روان شناختی، اجتماعی و زیستی تقویت شده و ادامه می یابد. عواملی که احتمال پرهیز از غذاخوردن را افزایش می دهد، می تواند ناشی از تاثیر رسانه ها یا گروه های همسالان باشد که به نوعی در تهییج شخص به استفاده از روش های کاهش وزن به منظور رسیدن به تناسب اندام موثر است. پر خورند، اما چاق نیستند. تصاویر رسانه ای از شکل بدن "ایده آل" به طور گسترده ای عامل موثر در پرخوری قلمداد می شود. بعلاوه ، میزان خودکشی در افراد مبتلا به پرخوری عصبی 7.5 برابر بیشتر از جمعیت عمومی است.
هنگام کاوش در علت شناسی پرخوری عصبی از طریق یک دیدگاه فرهنگی اجتماعی ، "درونی سازی هیکل لاغر ایده ال" به طور قابل توجهی مسئول است. درونی سازی هیکل لاغر ایده ال ،میزان انطباق افراد با ایده آل های جذابیت اجتماعی است.
مطالعات نشان داده است كه علائم پرخاشگری زنان جوانی كه مجلات مد را می خوانند بیشتر از زنانی است كه این كار را نمی كنند. این بیشتر تأثیر رسانه بر احتمال ابتلا به این اختلال را نشان می دهد.
نشانه های اصلی پرخوری عصبی
در برخی افراد می گوید: بیماران مبتلا به اختلال خوردن دارای اختلال در تصور صحیح از بدن خود هستند، یعنی خود را چاق تر از آنچه هستند، تصور می کنند. به همین دلیل پرخوری در آنها با رفتارهای جبرانی برای پیشگیری از افزایش وزن توام می شود و برخلاف بیماران مبتلا به بی اشتهایی عصبی که وزن کمی دارند، تعادلی که میان خوردن و پرهیز از خوردن در این افراد رخ می دهد به وزنی تقریبا طبیعی در آنها منجر می شود. به بیان دیگر، دوره های پرخوری در این بیماران با وجود ترس از چاقی رخ می دهد، یعنی فرد به دنبال تنش و استرسی که تجربه می کند با خوردن از اضطراب و گاهی غمی که دارد، می کاهد و از آن سو به دنبال این کاهش، دچار احساس گناه و اضطراب می شود. در نتیجه رو به کارهایی می آورد که مانع چاق شدن او شود.
پرخوری عصبی همراه با رفتارهای وسواس گونه
روانپزشکان تاکید می کنند اصولا شیوع اختلالات روانپزشکی چون اختلالات خلقی، اضطرابی و وسواس نیز در بیماران مبتلا به اختلالات خوردن و هم خانواده های آنان بیش از جمعیت عمومی است. به بیان دیگر، وسواس و صفات شخصیت وسواسی چون کمال گرایی به طور رایج تری در میان مبتلایان به اختلال بی اشتهایی عصبی دیده می شود. از آنجا که اختلالات روانپزشکی چون وسواس و اضطراب می تواند به طور همزمان یا به عنوان پیامدی از پرخوری عصبی رخ دهد، درمان این نوع اختلالات اثر مهمی بر درمان اختلال خوردن می گذارد.
معیارهای تشخیصی
در مقایسه با بی اشتهایی عصبی، تشخیص پرخوری عصبی ممکن است دشوار ترباشد، زیرا وزن در پرخوری متوسط یا کمی بالاتر از حد متوسط است. بسیاری از پرخور های نیز ممکن است بدون رعایت کامل معیارهای تشخیصی پرخوری عصبی، دچار الگوی غذایی و ورزشی شوند. اخیراً ، در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی تجدید نظر شده، که منجر به سست شدن معیارهای تشخیص پرخوری عصبی و بی اشتهایی عصبی می شود.
معیارهای تشخیصی مورد استفاده توسط DSM-5 شامل دوره های تکراری پرخوری (یک حمله پرخوری است که در طی آن فرد احساس می کند خوردن از کنترل مصرف خارج است) که با اقدامات بیش از حد یا نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن جبران می شود. همچنین برای تشخیص لازم است که دوره های رفتارهای جبرانی و پرخوری حداقل یک بار در هفته و برای مدت زمان ثابت 3 ماه اتفاق بیفتد.
این تشخیص تنها در مواردی انجام می شود که رفتار بخشی از مجموعه علائم بی اشتهایی عصبی نباشد و هنگامی که این رفتار بیانگر تأکید بیش از حد بر توده بدنی یا شکل ظاهری باشد. غالباً پاکسازی یکی از ویژگی های معمول موارد شدیدتر پرخوری عصبی است.
عوارض اختلال پرخوری عصبی
چاقی و اضافه وزنی که به سبب اختلال پرخوری به وجود می آید به دلیل آنکه فرد اقدام به جبران آن می کند دیده نمی شود؛ اما چاقی خود بیماری هایی از جمله دیابت، فشار خون، چربی، سندروم روده تحریک پذیر و اختلال خواب شبانه را به همراه دارد. کبد چرب نیز ممکن است سلامت فرد را با مشکلاتی مواجهه کند همچنین کم آبی بدن منجر به نارسایی کلیه، بی نظمی ضربان قلب، قاعدگی نامنظم، اختلال شخصیت، احتمال گرایش به اعتیاد، کاهش اعتماد به نفس و گاه ممکن است افکار خطرناکی مثل خودکشی و خودزنی به سراغ این افراد بیاید.
آیا افرادی که دچار افسردگی هستند، احتمال ابتلا به چنین بیماری را دارند؟
از نشانه‌های افسردگی این است که برخی افراد پرخور و برخی کم‌خوراک می‌شوند، یا برخی چاق و برخی نیز لاغر می‌شوند؛ البته داشتن چنین حالت‌هایی به شدت رفتارهای پراشتهایی و کم‌اشتهایی عصبی نیست. وقتی به چنین افرادی دارو می‌دهیم، میزان سروتونین مغز یا همان هورمون شادی بالا می‌رود، این باعث کم شدن اضطراب و افسردگی می‌شود؛ ضمن اینکه باعث می‌شود اشتها نیز کم شده، اما این اثرها واکنش‌های مختلفی دارد؛ در نتیجه دادن دارو، علائم منطقی، جسمی و خواب چنین افرادی به تدریج خوب می‌شود.
شباهت‌های مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی
دوره پرخوری در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری: صرف میزانی از غذا در یک دوره زمانی کمتر از دو ساعت، که مشخصا بیشتر از مقداری است که اکثر مردم می توانند طی همین مدت و تحت شرایط مشابه بخورند. خوردن سریع تر از حالت طبیعی، خوردن تا زمانی که سیری توام تا احساس ناراحتی ظاهر شود، خوردن مقدار زیاد غذا در زمانی که فرد از لحاظ جسمی گرسنه نیست، خوردن در تنهایی به دلیل احساس شرم از مقدار غذای خورده شوده و احساس تنفر از خود یا احساس گناه شدید پس از پرخوری از نشانه های دوره پرخوری است. این دوره لزوما به یک موقعیت محدود نمی شود مثلا فردی ممکن است پرخوری را در رستوران آغاز و آن را در بازگشت به منزل ادامه دهد. ته‌بندی های مداوم با مقادیر جزیی غذا در طول روز به عنوان پرخوری تلقی نمی شود.
ناتوانی در کنترل خوردن در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری: این مسئله می تواند به صورت احساس ناتوانی در توقف خوردن یا کنترل نوع یا حجم غدای مصرفی باشد. اشکال در کنترل پرخوری ممکن است مطلق نباشد، برای نمونه، فرد ممکن است وقتی تلفن زنگ بزند، کماکان به خوردن ادامه دهد، در حالی که اگر کسی سرزده وارد اتاق شوند، خوردن را متوقف کند.
هر چند پرخوری و ناتوانی در کنترل خوردن، در پراشتهایی عصبی و اختلال پرخوری مشترک هستند، اما این دو اختلال در بعضی از جنبه های اساسی با هم تفاوت دارند.
تفاوت بین BED و بولیمیا (پر اشتهایی عصبی) چیست؟
بولیمیا به صورت پرخوری و تخلیه دستگاه گوارش یا تلاش برای خلاص شدن از کالری های زیاد مصرف شده از طریق استفراغ، مصرف مسهل ها یا ورزش بیش ار حد، تعریف می شود. اگر شما BED داشته باشید، به طور معمول از هیچ کدام از این روش ها برای خنثی کردن افزایش وزن ناشی از پرخوری خود استفاده نمی کنید. اما با وجود اینکه این موضوع رایج نیست، شما می توانید BED داشته باشید ولی به علت ساختار ژنی منحصر به فرد یا متابولیسم بسیار سریع خود، اضافه وزن نداشته باشید.
تفاوت اساسی دیگر این دو اختلال در این است که در پرخوری عصبی فرد پس از غذا خوردن افراطی سعی در جبران می کند که این عمل با اقدامات خطرناکی از جمله استفراغ عمدی، روزه گرفتن افراطی، ورزش افراطی و همچنین استفاده از ملین ها همراه است. در واقع تفاوت این دو نوع اختلال در تخلیه و پاکسازی است، که در اختلال پرخوری وجود ندارد اما در پرخوری عصبی وجود دارد.
پرخوری ها ممکن است امر طبیعی باشند که برای همه افراد به واسطه حضور در یک مهمانی رخ دهد؛ بنابراین همیشگی و یا تکرار شونده در یک زمان خاص نیست، اما در اختلال پرخوری این موارد تکرار شونده هستند وفرد در طول هفته و یا ماه به اجبار نیاز به پرخوری پیدا می کند.
تفاوت‌های مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی پاکسازی:
فرد مبتلا به پر اشتهایی عصبی، اعمال نامتناسبی را به صورت مفرط و مکرر در جهت جبران پرخوری و به منظور جلوگیری از افزایش وزن، انجام می دهد که به روش های پاکسازی معروف هستند. نمونه ای از روش‌های پاکسازی به این شرح هستند، استفراغ کردن بلافاصله پس از خوردن غذا که به وسیله تحریک رفلکس عق زدن انجام می گیرد، در طول زمان این روش به شکلی تشدید می شود که فرد به قصد استفراغ کردن پرخوری می کند. مصرف نا به جای مدرها و مسهل ها، مصرف یا قطع داروهای تاثیر گذار بر هورمون ها مانند مصرف هورمون تیروئید یا قطع انسولین در دیابتی ها. روزه داری یک روزه یا بیشتر از آن. ورزش شدید در زمان و مکان نامناسب تا حدی که مانع فعالیت های مهم فرد می شود و علی رغم آسیب یا سایر عوارض طبی ادامه می یابد.
محدودیت رژیم غذایی: در حالی که در اختلال پرخوری، فرد به دنبال بروز پرخوری اقدام به گرفتن رژیم میکند به عبارتی در پراشتهایی عصبی اول رژیم غذایی سپس پرخوری و در اختلال پرخوری اول پرخوردن و سپس رژیم غذایی روی می دهد.
پاسخ به درمان در مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی: میزان بهبودی در مبتلایان به اختلال پرخوری بالاتر از کسانی است که مبتلا به پر اشتهایی عصبی هستند.
درمان
محدودیت رژیم غذایی: در حالی که در اختلال پرخوری، فرد به دنبال بروز پرخوری اقدام به گرفتن رژیم میکند به عبارتی در پراشتهایی عصبی اول رژیم غذایی سپس پرخوری و در اختلال پرخوری اول پرخوردن و سپس رژیم غذایی روی می دهد.
پاسخ به درمان در مبتلایان به اختلال پرخوری و پراشتهایی عصبی: میزان بهبودی در مبتلایان به اختلال پرخوری بالاتر از کسانی است که مبتلا به پر اشتهایی عصبی هستند.
درمان
اختلال پرخوری یک مشکل روانی است، این اختلال برای درمان نیاز به رویکرد کار تیمی دارد؛ تیم درمانی برای درمان اختلال پرخوری متشکل از خانواده، متخصص روانپزشک و تغذیه و روانشناسی که دارای تجربه کافی در درمان این بیماری باشند.
روان درمانی فردی و یا گروهی، دارو درمانی واستفاده از داروهای ضد افسردگی، دافعه چربی و کاهنده اشتها توسط این تیم درمانی تجویز می شود که در درمان این بیماری بسیار موثر است. خط اول درمان معمولا رفتار درمانی شناختی (CBT) فردی، به معنای گفتگو درمانی رو در رو و نسبتا کوتاه مدتی است که می تواند به شما در درک ارتباطات بین افکار، احساسات و عادت پرخوریتان کمک کند. درمانگرتان ممکن است به شما آموزش دهد که چطور رفتار غذا خوردن و الگوی فکری خود را با هدف حذف یا حداقل کاهش موارد پرخوری، عادی سازی کنید. علاوه بر این، CBT ابزار هایی برای مقابله با اضطراب و کمک به توجه و تغییر در الگو های فکری منفی در مورد خود، ساختار جسمی و وزنتان، پیشنهاد می کند.
علاوه بر مشاوره روانشناسی، درمان ها و رویکرد های دیگر می توانند به بهبود برخی علائم و رفتار های وابسته به BED کمک کنند. دارو های ضد افسردگی یا ضد اضطراب توسط روانپزشک ممکن است برای کمک به رفع مشکلات خلقی و دارو های القا کننده کاهش وزن، در موارد چاقی، همراه با CBT تجویز می شوند.
یک کارشناس تغذیه یا متخصص تغذیه بالینی می تواند شما را در دستیابی به یک وزن سالم و حفظ آن، از طریق آموزش اصول تغذیه مناسب و کمک به ایجاد و پیروی از یک برنامه ی غذایی متعادل، راهنمایی کند. پزشکتان ممکن است درمان های جانبی دیگر از جمله کلاس های ورزشی، مدیتیشن و تمرینات ذهن آگاهی، یوگا، اسب درمانی یا هنر درمانی را نیز به شما پیشنهاد کند. این برنامه ها BED را درمان نمی کنند، بلکه می توانند به کاهش سطوح اضطراب شما، بهبود خلق و تصویر شما از بدنتان کمک کنند و به شما آموزش دهند که چطور احساس کنترل بیشتری بر زندگی خود داشته باشید.
درمان موفق BED اغلب به ترکیبی از رویکرد های درمانی بستگی دارد. گروهی از روانشناسان، روانپزشکان، کارشناس تغذیه و دیگر متخصصان می توانند در ایجاد یک برنامه درمانی ایمن و موثر نقش داشته باشند.
آموزش تغذیه مناسب نقش بسیاری مهمی در درمان این بیماری دارد، چرا که با ارائه یک رژیم غذایی اصولی، معقول و نه چندان محدود ضمن تامین نیازهای جسمی وروحی فرد به درمان آن نیز کمک بسیاری می شود. گفتنی است؛ در مراحل آخر چنانچه بیمار به هیچ یک از روش های درمانی پاسخی ندهد بستری در بیمارستان نیز به عنوان اقدام نهایی برای درمان این بیماری انجام خواهد شد.
همچنین این افراد باید ارتباط اجتماعی خود را حفظ کنند، چرا که خانواده نیز در درمان این اختلال نقش بسیار مهمی دارد. این افراد تکنیک های آرامش بخش را نیز باید برای کاهش استرس های روزانه فرا گیرند، استفاده از مواد غذایی سالم، پرحجم و کم کالری، مقابله با اشتهای غذایی در درمان این اختلال هم کمک شایانی می کند.
درمان اختلالات خوردن کاملا تخصصی است و حتما باید زیر نظر روانپزشک صورت گیرد، یعنی روان درمانی بخش اصلی درمان است و در کنار آن مصرف بعضی داروها نیز ممکن است کمک کننده باشد. اختلالات خوردن می تواند به پیامدهای جدی طبی منجر شود در نتیجه در موارد شدید گاهی بستری بیمار در بیمارستان هم ممکن است ضروری شود، البته این حالت بیشتر در اختلال بی اشتهایی عصبی رخ می دهد.
منابع:
مصاحبه دکتر امیر حسین جلالی، روانپزشک
نظرات شما عزیزان:
