اول قرآن را بشناسیم، یکی از نکاتی که باید بگویم این است که در نماز نمی‌گویند: نماز بخوان! می‌گوید: «أَقِيمُوا الصَّلاة»، نماز را به پا دارید، اقامه، قیام. بد نیست یک لطیفه بگویم. همه‌‌ی واژه‌های دین، کلمه‌ی قیام در آن نهفته شده است. مثلاً به پغمبر می‌گوید: «قُم» باید قیام کنی. به حج می‌گوید: «قیاماً» به نماز می‌گوید: «أَقِيمُوا» به قیامت «قیامة» می‌گویند. به امام زمان قائم می‌گویند.به کتاب گفتند: «كُتُبٌ قَيِّمَةٌ» (بینه/3) این خودش یک نکته است. که تمام دین ما از رهبر ما که حضرت مهدی(علیه‌السلام) که لقبش قیام هست، تا حرکت پیغمبر را که می‌گوید: «قُمْ فَأَنْذِر» (مدثر/2) پیغمبر باید قیام کنی. تا روز قیامت که قیامة است. قیاماً، اقیموا، قیما، قائم، همه‌ی این‌ها یعنی دین ما یک دین حرکت است. بنشین و چرت بزن و بی‌خبر باش نیست. بلند شو و بجوش و بپا و بدو!!! حرکتش را هم می‌گوید: حرکت هیجانی! نه شل شلی! «فَاسْعَوْا إِلى‏ ذِكْرِ اللَّهِ» (جمعه/9) بدو! «سارِعُوا» سرغت بگیر، چرا شل راه می‌روی؟ «سابِقُوا» سبقت بگیر! «سارِعُوا»، «سابِقُوا» و «فَاسْتَبِقُوا» امیرالمؤمنین(علیه السلام) در دعای کمیل می‌گوید: «و اجعلنى فى ميادين السابقين» من در میدان مسابقه شرکت کنم و برنده بشوم. خلاصه این اسکلت دین ما با قیام و حرکت و سرعت و نشاط است. و کسانی هم کارشان بی‌نشاط است،‌ خدا از آن‌ها انتقاد می‌کند. می‌گوید: این‌ها نماز می‌خوانند،‌ بی‌حال! در حال کسالت! زکات می‌دهند، «وَ هُمْ كارِهُونَ» (توبه/54) کراهت دارند. نماز می‌خوانند با کسالت! زکات با کراهت! انتقاد می‌کند. پس دین ما دین تحرک است.