تبادل لینک هوشمند 
آمار
وب سایت:
نکته اول (مفهوم سعادت حقیقی)
قبلا، اشاره کردیم که سعادت و کمال واقعی که مطلوب همه انسانهاست، رسیدن به بالاترین و ماندگارترین خیرات است و بهمین دلیل قرآن کریم برای ترغیب انسان ها به جهان آخرت بر دو ویژگی آن جهان، یعنی ویژگی بالا بودن کیفیت خوبی ها و زیاد بودن کمیت آنها، تأکید می کند. آیه شریفه و الاخرة خیر و أبقی(الاعلی /17) از جمله این آیات است و آنگاه که خداوند متعال می خواهد، انسان را نسبت به لذت های دنیوی، بی میل کند و به جهان آخرت ترغیب نماید به مقایسه لذت های این دو عالم از جهت کمیت و کیفیت می پردازد مثلا در سوره آل عمران می فرمایند:
زین للناس حب الشهوات من النساء و البنین و القناطیر المقنطرة من الذهب و الفضة و الخیل المسومة و الانعام و الحرث ذلک متاع الحیاة الدنیا و الله عنده حسن الماب قل أونبئکم بخیر من ذلکم للذین اتقوا عند ربهم جنات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها و ازواج مطهرة و رضوان من الله و الله بصیر بالعباد.(آل عمران/14 - 15).
(دوستی (متعلق) شهوات، یعنی، زنان و فرزندان و همیانهای زر و سیم و اسبان نشان دار و چهارپایان و کشتزارها، برای مردم زیبا جلوه داده شده است. اینها متاع (لذات) زندگانی پست ترند و نزد خدا، بازگشتگاهی نیکوست بگو، آیا شما را به چیزی بهتر از اینها، آگاه گردانم که ویژه پرهیزکاران در پیشگاه خداست؛ باغ هایی که زیر (درختان) آنها نهرها، جاری است و در آنها، همیشه می ماندند و همسرانی پاک و خشنودی خدا، و خداوند به بندگان خود، خوب، آگاه است).
در این دو آیه شریفه، خداوند متعال، پس از شمارش برخی از محبوبترین لذات دنیوی، برتر بودن شدت لذات اخروی و مانگارتر بودن آنها را نسبت به شهوات دنیوی، یادآور می شود و امیرمؤنان علی (علیه السلام) در این روایت که می فرمایند:
ما شر بشر بعده الجنة و ما خیر بخیر بعده النار و کل نعیم دون الجنة محقور و کل بلاء دون النار عافیه(47) به همین حقیقت اشاره کرده اند. (شری که بهشت را به دنبال دارد، شر نیست و خیری که آتش (دوزخ) را در پی دارد، خیر نیست و هر نعمتی کمتر از بهشت، حقیر و هر رنجی کمتر از آتش جهنم، عافیت است).
برای همین است که امام زین العابدین (علیه السلام) گناه را چنین توصیف می کنند ذنوب أدبرت لذاتها فذهبت و أقامت تبعاتها فلزمت(48) گناهانی که خوشی های آنها از بین رفته و آثار بد آنها باقی مانده است و به همین معناست این سخن مولای متقیان امیرمؤنان (علیه السلام) که می فرمایند: شتان ما بین عملین، عمل تذهب لذته و تبقی تبعته و عمل تذهب موونته و یبقی أجره(49) (چقدر فاصله است میان دو کار، کاری که لذتش می رود و پیامدش، باقی است و کاری که رنجش تمام می شود و پاداشش، ماندگار می ماند)
و اینکه در روایت مزبور، عاقبت کار، ملاک نهایی سنجش و ارزیابی قرار گرفته است، امری کاملا مطابق با سیره عقلاست که زندگی خود را بر اساس آن تنظیم می کنند. معمولا، ما، خوبی و بدی افراد را نسبت به خود، با توجه به عاقبت آنها می سنجیم. سود و زیان معالات را هم با، همین معیار محاسبه می کنیم اگر کاری دارای سختی ها و رنج هایی باشد که با فاصله نه چندان دور به پایان رسد و خوبی های آن باقی ماند آن را مطلوب قلمداد می کنیم.
نظرات شما عزیزان:
