پاداش عابدان
خدایا، مطربان را انگبین ده
براى ضرب دست آهنین ده
چو دست و پاى وقف عشق كردند
تو همشان دست و پاى راستین ده
چو پر كردند گوش ما ز پیغام
تو شان صد چشم بخت شاه بین ده
كبوتروار نالانند در عشق
تو شان از لطف خود برج حصین(1) ده
ز مدح و آفرینت هوش ها را
چو خوش كردند، همشان آفرین ده
جگرها را ز نغمه آب دادند
ز كوثرشان تو هم ماء معین ده
خمش كردم، كریما، حاجتت نیست
كه گویندت: «چنان بخش و چنین ده»
"غزلى از مولانا"
پى نوشت:
1- استوار.
نظرات شما عزیزان: