یكی از دانشمندان فضاشناس، در دیداری كه از ایستگاه پرتاب سفینه های فضایی در یكی از كشورهای پیشرفته داشته است، بیان می دارد كه مدتی پیش از دیدار من سفینه ای را به فضا پرتاب كرده و در تماس مداوم با آن بودند.

در یكی از تماس ها رئیس گروه فضاپیما با مركز تماس گرفته و اعلام داشت كه : اكنون هیچ چیز را نمی بینم، این در حالی بود كه سفینه در روشنایی روز پرتاب شده بود، پس از اندكی سفینه از پوسته جو، خارج شد و به منطقه خلاء وارد شد، كه كاملاً تاریك و بی نور است، رئیس گروه دوباره فریاد برآورد : ما هیچ چیز را نمی بینیم، گویا كور شده ایم، چه اتفاقی افتاده است؟

آنچه كه اتفاق افتاده بود این بود كه شعاع خورشید در برخورد با لایه جو پراكنده شده و در میان ذرات هوا و غبار سرگردان میشود، چیزی كه دانشمندان فیزیك، انتشار نور یا پراكندگی  نور می نامند، در این حالت، نور خورشید در میان ذرات هوا و غبار پراكنده شده و همه را نورانی كرده و می درخشند، مانند آنچه كه در زمین اتفاق می افتد، برخی مكان ها با تماس مستقیم نور خورشید روشن گشته و برخی جاها، نور خورشید نیست بلكه پرتوهای منعكس شده آن سبب روشنی آنجا گردیده است.

   الله اکبر

  مانند فضای داخلی مسجد، كه همدیگر را می بینیم در حالیكه نور مستقیم خورشید در آنجا نیست، بلكه پرتو خورشید است كه با اجسام و ذرات هوا و غبار برخورد كرده و منعكس گردیده است. سفینه فضایی هم پس از عبور از جو زمین و از بین رفتن پدیده انتشار نور، در تاریكی مطلق فضا قرار گرفته و سرنشینان آن، هیچ چیزی را ندیده اند.

حال اگر به كتاب خداوند كه چهارده قرن و اندكی سال پیش، نازل شده است و در آن زمان، اهل زمین، شناختی از سفر به ماه، و جنگ فضایی، با این تعبیر زشت و خشن و عبور از لایه های جوی نداشتند مراجعه كنیم، به یك اعجاز علمی پی می بریم، خداوند می فرماید :

وَ لَوْ فَتَحْنا عَلَیْهِمْ باباً مِنَ السَّماءِ فَظَلُّوا فیهِ یَعْرُجُونَ(14)لَقالُوا إِنَّما سُکِّرَتْ أَبْصارُنا بَلْ نَحْنُ قَوْمٌ مَسْحُورُونَ(15)

حجر آیه 15-14

اگر (به فرض) دری از آسمان به روی آنان بگشاییم و ایشان از آنجا شروع به بالا رفتن كنند و (فرشتگان و شگفتی های جهان بالا را با چشم خود ببینند)**بی گمان خواهند گفت : حتماً ما را چشم بندی كرده اند (و آنچه می بینیم ابداً واقعیت ندارد!) و بلكه ما را جادو نموده اند (این است كه چیزها را عوضی  می بینیم).

الله اکبر  

آنچه كه رئیس گروه فضانورد بیان كرد كه ما كور شده ایم، چهار قرن پیش در قرآن بیان شده است.

این اتفاق چند سال پیش افتاد. یعنی زمانی كه بشر پوسته جوی زمین را شناخته و در آن نفوذ كرده بود، آنان به محلی رسیدند كه پدیده انتشار نور از بین رفته و در تاریكی مطلق قرارگرفتند. با این اتفاق انسان پی برد كه فضای خارجی جو زمین، كاملاً تاریك است و جز ستاره ای درخشان، چیزی وجود ندارد و نوری پراكنده نیست.

آیا این آیه دلیل قاطعی بر این نیست كه قرآن كلام خالق بشر است؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: