اما «فردوس» به طورى که بعضى از مفسران بزرگ گفته‌ اند باغى است که همه نعمت ها و تمام مواهب لازم در آن جمع باشد و به این ترتیب «فردوس» بهترین و برترین باغ هاى بهشت است و در برخی روایات این چنین معرفی شده است:

در تفسیر برهان از محمد بن عباس به سند خود از حارث از على (ع) روایت آورده که فرمود: براى هر چیزى نقطه برجسته ‌اى است و نقطه برجسته بهشت، فردوس است که اختصاص به محمد و آل محمد (ع) دارد[1].

و در الدر المنثور است که بخارى، مسلم و ابن ابى حاتم از ابى هریره روایت کرده‌ اند که گفت رسول خدا (ص) فرمود: “وقتى از خدا درخواست مى‌ کنید فردوس را بخواهید که در وسط بهشت و بر نقطه بلند آن قرار دارد که فوق آن عرش رحمان است، و نهرهاى بهشت از آنجا مى ‌جوشد[2].

و در مجمع البیان است که عبادة بن صامت از رسول خدا (ص) روایت کرده که فرمود: بهشت صد درجه است که ما بین هر دو درجه آن به قدر ما بین آسمان و زمین است، و فردوس بالاترین درجه آن است که نهرهاى چهارگانه بهشت از آنجا مى ‌جوشد، پس هر وقت خواستید از خدا درخواستى کنید فردوس را بخواهید[3].

سؤالی که در اینجا به ذهن خطور می کند این است که «فردوس» چنان که گفته شد برترین جاى بهشت است‌ و منزلگاه افراد با ایمان و صاحبان اعمال صالح است، اگر چنین است مناطق دیگر بهشت ساکنانى نباید داشته باشد، چرا که غیر مؤمن را در بهشت راهى نیست.

اما در پاسخ مى ‌توان گفت که آیات فوق به هر فردى که صِرف ایمان و عمل صالح دارد اشاره نمى ‌کند بلکه درجه والایى از نظر ایمان و عمل صالح را معیار براى دخول در فردوس قرار داده، هر چند ظاهر آیه مطلق است، اما توجه به مفهوم کلمه «فردوس» آن را مقید مى‌ کند. لذا در سوره مؤمنون که صفات وارثان فردوس را بیان مى‌ کند[4] حد اعلایى از صفات مؤمنان را ذکر کرده که در همه افراد وجود ندارد و این خود قرینه ‌اى است بر اینکه ساکنان فردوس باید علاوه بر ایمان و عمل صالح، داراى صفات ممتازى باشند.

و نیز به همین دلیل در حدیثى که سابقا از پیامبر (ص) نقل کردیم، مى ‌فرماید هر وقت از خدا تقاضاى بهشت مى ‌کنید مخصوصا تقاضاى‌ فردوس کنید که جامع ترین و کامل ترین منزلگاه هاى بهشت است؛ اشاره به اینکه همت افراد با ایمان باید در همه چیز و در همه حال عالى باشد، حتى در تمناى بهشت به مراحل پائین تر قناعت نکند، هر چند مراحل پائین تر هم غرق نعمت است. بدیهى است کسى که چنین تقاضایى از خدا مى ‌کند لابد باید خود را براى رسیدن به چنین مقامى آماده کند، لابد باید حد اکثر تلاش و کوشش را براى کسب برترین صفات انسانى و انجام صالح ترین اعمال به خرج دهد.

پی نوشت:
[1] تفسیر برهان، ج 4، ص 253.
[2]  الدر المنثور، ج 4، ص 254.
[3] مجمع البیان، ج 4، ص 216.
[4] مومنون/1 الی 11.
تفسیر نمونه، ذیل آیات 107 سوره کهف و 11 سوره مومنون.
تفسیر المیزان، همان آیات مبارکه.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: