2- مهمان های خاص) کسانی که معنی ضیافت را خوب می فهمند و با آن سنخیت دارند؛ دلتنگ ضیافت هستند. اینها تلاش می کنند که صادقانه، راه تغذیه حیوانی را ببندند و حتی قبل از ماه مبارک، خود را برای این ضیافت آماده می کنند. اینها مورد توجه خاص و لطف صاحبخانه قرار دارند. اینها با خود صاحبخانه و مهماندار انس می گیرند. یک درجه خاصی نسبت به سایر شرکت کنندگان در ضیافت دارند. شریفه ی «یختص برحمته من یشاء=خدا هرکس را که بخواهد رحمت خاصش را شامل حالش می کند» ویژه اینهاست.

3- متدین هایی که از مهمانی محروم می شوند) عده ای از دینداران از این مهمانی محروم می شوند. اینها با این که لیاقت شرکت در این ضیافت را دارند، اما نمی رسند که شرکت کنند؛ سرشان شلوغ است. مثلاً کسی به یک مهمانی دعوت می شود. اما آنقدر تکلف دارد و خودش را درگیر امور مختلف کرده که به اصل مهمانی نمی رسد. مثلاً لباسش را آماده نکرده، حمام نکرده و شئون دیگرش را آماده نکرده است. اینها نتوانسته اند روابط شان را با «غیرخدا» طوری تنظیم کنند که بتوانند به موقع به مهمانی برسند؛ آنقدر به خیلی از چیزها گره خورده اند و در آنها گیر کرده اند که از مواهب این ضیافت محروم می شوند.

بنابراین برای استفاده از این مهمانی، تنظیم روابط ما با دیگران مهم است. ما باید روابط مان را با شئون حیوانی خود، اطرافیان، کار، همسر، فرزند و درس طوری تنظیم کنیم تا هنگامی که دعوت شدیم به مهمانی، هیچ چیز مانع حضور ما نشود و خود را سر وقت به مهمانی برسانیم. برای همین گفته اند که در ماه مبارک رمضان، کارهایتان را سبک کنید. از کارهای اضافی بزنید و مثل سایر ماه ها رفتار نکنید.

اینها چون یک نیمچه اعتقادی دارند و از عذاب آتش و جهنم می ترسند، روزه می گیرند، اما وارد ضیافت نمی شوند. دهان را می بندند؛ اما در مدتی که دهانشان از راه حیوانیت بسته شده، یکسره به فکر این هستند که چطور این را جبران کنند. به همین دلیل است که می بینید موقع افطار که می شود، سفره های رنگین،و غذاهای آنچنانی فراهم می کنند و چند برابر آن مقداری که نخورده اند، در موقع افطار می خورند. سحر هم که دیگر بدتر، چنان ذخیره می کنند که مبادا از حیوانیت کم بیاورند و به حیوانیت شان فشار بیاید. برای این که دل حیوانیت شان را به دست بیاورند، غذاها و نوشیدنی هایی می خورند که در غیر ماه رمضان نمی خورند.

اینها چون دیر می جنبند، هر چند که در مهمانی شرکت کرده اند، اما غذاهای معنوی به آنها کم می رسد. به عده ای ته مانده غذا می رسد و عده ای فقط بوی آن را استشمام می کنند و فقط از بوی غذاهای معنوی لذت می برند.

4- غیر متدینان محروم از مهمانی) عده ای اصلا موفق به شرکت نمی شوند. زیرا لیاقت شرکت در ضیافت را ندارند. اسم ضیافت در ذهن آنها هیچ معنای خاصی ندارد و از آن تنفر دارند. هم از آمدن ماه مبارک به دلشان غم و غصه وارد می شود، و هم  از رفتن آن خیلی خوشحال می شوند. اینها اصلا اهل روزه نیستند. قرآن در مورد آنها می فرماید: «وَإِذَا ذُكِرَ اللَّهُ وَحْدَهُ اشْمَأَزَّتْ قُلُوبُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ وَإِذَا ذُكِرَ الَّذِینَ مِن دُونِهِ إِذَا هُمْ یَسْتَبْشِرُونَ = هنگامی که خداوند به وحدانیت یاد می شود، قلب کسانی که به آخرت ایمان ندارند، پر از اشمئزاز می شود. اما وقتی از غیر خدا یاد می شود، شاد می شوند.» ﴿۴۵زمر﴾

اسم دین، مسجد، محدودیت ماه مبارک، ضیافت، قرآن، مجلس دعا، مجلس روضه که می آید، اینها چنان کسل می شوند که احساس دلتنگی و ناراحتی می کنند و برعکس وقتی که دعوت می شوند به حیوانیت ها و مجالس آنچنانی، بسیار شاد می شوند. اینها همان کسانی هستند که این تمثیل را در زبان فارسی مشهور کرده اندکه در مورد کاری که زیاد طول بکشد، به کار برده می شود: » این کار یک ماه رمضان طول می کشد».