ندای وحی

یاران به کوی وصل تو نائل شدند و من
عمرم گذشت و در غم تو ابتدایی ام
در کوله بار خویش ندارم به جز طلب
در راه تو نشسته ام و در گدایی ام
جام توسلات دلم خشک و خالی است
شهدی رسان که طالب وجه خدایی ام
با مرگ سرخ، زندگی ام را کمال بخش
لب تشنه ی شهادت با سر جدایی ام

منم سرگشته حیرانت ای دوست

تا این که دل ها بوی سجّاده بگیرند

باید بیایی و کمی تربت بیاری


یک روز می آیی و تا صبح قیامت

ما را به دست آسمان ها می سپاری


علي اکبر لطيفيان

یک عمر به دنبال امان بودم و صحت
منت نه و بگذار که بیمار تو باشم

ای سایه لطفت همه جا روی سر من
بگذار که در سایه دیوار تو باشم

"مجید رجبی"

ما بر سر سفره ات، نمك گير شديم

با لقمه ي لطف و رحمتت، سير شديم


با اين همه چون تو را نديديم، آن قدر

خورديم غم فراق، تا پير شديم


حمید رضا نوری

مردّدم که تو با عید می رسی از راه


و یا به یُمن قدوم تو عید می آید

دانم که یک نگاه زدور ازتوام بس است
عمریست درآرزوی همین یک نگاه نشسته ام

ازکوی تاپای نمی کشم هرچند برانیم
ازغیربریده ام و ازجهان دل گسته ام

تا برده‌ای دل را گرو شد کشت جانم در درو
اول تو ای دردا برو و آخر تو درمانا بیا

ای نگهت خواستگه آفتاب
بر من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده برانداز زچشم ترم
تا بتوانم به رخت بنگرم

من نگاه معرفت را بسته بودم ورنه تو
لحظه لحظه چهره می دادی نشانم، سیّدی!
من نمی¬دانم کجایی لیک دانم روز و شب
پر زند دور حریمت مرغ جانم، سیّدی!
در شبستان فراقت مشعلی افروختم
شعله اش خیزد ز مغز استخوانم، سیّدی!
جمعه ها و هفته ها و سال ها و ماه ها
نام زیبایت بود ورد زبانم، سیّدی!

یادت ای قامت قیامت هر کجا
کرده غوغای قیامت را بپا

صبح جمعه رقص شور انگیز باد
حلقه زلف تو را آرد به یاد

دل تنگ و غریب من دارد تمنا
پس بگو تو در کجایی ای غریب اشنا
ما به تو توسل می کنیم بقیه الله
تو اجابت کن دعای ما را بقیه الله

از توگفتن بهترین حرف دنیاست
در کنار تو بودن بهترین دعای ماست

تا عابر چشمانت، ره گم نکند در شب


بر کوچه بتابان نور، ای ماه تماشایی

تاریک و سرد می گذرد روز و شب، شبی


رخسار ماه وَشَت را به قاب کن


دیری ست تشنه ایم، وَ مخمور باده ایم


این جام را به جرأت جانت شراب کن

مرضیه اوجی

نه هوای کعبه دارم نه صفاومروه خواهم

که ندارداین مکانها به خدا صفای مهدی

چه کنم چه چاره سازم که دل رمیده من

نکند هوای دیگر به جز از هوای مهدی

من دلشکسته هر دم به امید درنشستم

که مگر عیان ببینم رخ دلگشای مهدی

يه درخت خشك و بي جون ، چي داره بگه به جنگل؟


چي بگم جز اين كه ننگم واسه ي گل و گياهت



عمريه قطار دنيا داره مي ره سمت درّه


ولي اون وا ميسه وقتي برسه به ايستگاهت


مهدی زارعی

تمام راه ظهور تو با گنه بستم
دروغ گفته ام آقا كه منتظر هستم

كسي به فكر شما نيست راست مي گويم
دعا براي تو بازيست راست مي گويم

مي دونم كه من نبايد بنويسم از نگاهت

اوني كه ستاره هم نيس چي بگه از روي ماهت



مي دونم كه من نبايد شاعر چشم تو باشم


چش سفيديه اگه من بگم از چشم سياهت



مهدی زارعی

ترجيع و رباعي و غزل كافي نيست


تحقير و تمسخر ملل كافي نيست




از بس كه به ما طعنه و تهمت زده اند...


"برگرد" و "بيا " و "العجل" كافي نيست



مطهّره عباسیان

تقصير ماست غيبت طولاني شما


بغض گلو گرفته ی پنهاني شما



بر شوره زار معصيتم گريه مي كني


جانم فداي ديده ي باراني شما


وحید قاسمی

ای صبا سوختگان بر سر ره منتظرند
گر از آن یار سفر کرده پیامی داری

یا رب سببی ساز که آن ختم امامت
باز آید و برهاندم از غم به سلامت

یعنی ز ما به مهدی هادی پیام بر
کو روز و شب دعا و ثنا می فرستمت

هر صبح و شام قافله ای از دعای خیر
در صحبت شمال و صبا می فرستمت

تا کی به تمنای وصال تو یگانه

اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر که از چشم سیاه تو مسلمان شدنی است


از همان چشم سیاه تو شده کافر هم



دل غمگین مرا بشنو و برگرد که هست


از سر زلف تو در باد پریشان تر هم

ترا نديده پسنديده‏ ام خدا را شكر
چنين پسند به هر ديده ‏تري نرسد

به ديدن آمده بودم امام نداد بكاء
برات رؤيت روي تو سر سري نرسد

در ره عشق تو آن کو که زند گام ز صدق
هست معلوم که گلگون بود آخر کفنش

شود اينكه از ترحم دمي اي سحاب رحمت
من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلوئي

رو از من شکسته مگردان که سال‌هاست
رو کرده‌ام به سوی شما ایها العزیز

جان را گرفته‌ام به سردست و آمدم
از کوره راه‌های بلا ایها العزیز

ای که ما را به جهان جانی و هم جانانی
خسرو حسن و کمالی و هم خوبانی

محور عالم امکان ولی یزدانی
در ضمیری تو عیان گر ز نظر پنهانی

یا این دل شکسته ما را صبور کن
یا لااقل به خاطر زینب ظهور کن

دیگر بتاب از افق مکه ، ماه من!
این جاده های شب زده را غرق نور کن

نَمی از چشم های توست چشمه ، رود ، دریا هم

کمی از ردّ پای توست جنگل ، کوه ، صحرا هم


تو از تورات و انجیل و زبور ، از نور لبریزی

تو قرآنی ، زمین مات شکوهت ، آسمان ها هم




مولاي من وقت آمدنت دير شد بيا
اين دل در انتظار تو پير شد بيا



ديدم به خواب آمدي از جاده هاي دور
گفتم دلم ؛ خواب تو تعبير شد بيا

از حال وروزمان، تو چه می پرسی ای عزیز؟!

پنهان نمی کنم، به خدا حالمان بد است


آدم؟ قسم به نور تو! « آدم » نمی شویم

همسفره ایم با هوس و نانمان بد است

تا وعده قيامت تو صبر مي کنيم
بر داغ بي نهايت تو، صبر ميکنيم

اي از تبار آينه و آفتاب و عشق
تا مژده زيارت تو، صبر ميکنيم

ماندیم به داغ انتظارت، مددی
ما و غم و درد بی شمارت، مددی


دلخسته از این غمی که در ریشه ماست
در آرزوی فجر بهارت، مددی


یک بار جلوه ای کن شادان نمای ما را
کز هجر بیقرار و مهجور و ناتوانیم

مگو نجیب زمانه , ز چشم ما گله داری
مگر نه وعده نمودی که بیشتر توببخشی؟!

شبانه حرف دلم را اگر برای تو گفتم
خیال من همه این بود مرا سحر توببخشی

یک شب بیا ستاره بریزم به پای تو
ای آفتاب من همه چیزم فدای تو

یک شب بیا تا به ما برسد اذان صبح
از پشت بام مسجد کوفه با صدای تو

امشب نشسته بر دلم غم هاي عالم
بي تو گذشت امروز هم آقاي عالم



امروز هم مولا خبر از تو نيامد
شب آمد و من ماندم و غم هاي عالم

ما پی سایه سروش به تلاشیم همه
او ز پندار من خسته نهان است هنوز

ز تو توحيد ،ز تو نون و قلم ميريزد
تو ستون حرمي ، بي تو حرم ميريزد

حسن چشمان شما ، ديد مرا كرد عوض
ازنگاه تو ولم يولد و لَم ميريزد

تو كه يك گوشه چشمت غم عالم ببرد
پس نگه كن به لبم ، منتظرم ميريزد

دلم از عالم و آدم سیر شد ٬‌بیا
این دل زغم هجر تو پیر شد ٬ بیا


فرصت گذشت ، وقت زيادي نمانده است
تعجيل كن عزيزدلم ، دير شد بیا

از شنبه درون خود تلنبار شدیم /
تا آخر پنجشنبه تکرار شدیم
خیر سرمان منتظر دیداریم/
جمعه شد و لنگ ظهر بیدارشدیم

از هجرت ای نگارا دریاست دیدگانم
بنگر زغم شب و روز از دیده خون فشانم

در ماورای مشکل "حالا نیامدن"
انگار حکمتی ست که آسان نمی شود

مویت و انتظار به تکرار خورده اند
صدها گره که چاره به دندان نمی شود

ای ساقی دلهای جهان مست نگاهت
این ماه فرومانده ز چشمان سیاهت

پلک دلم امشب به نبودت پر درد است
این فصل کبود از غم هجران تو سرد است

هنوزم خواب می بینم به شب ها
همان مردی که براسبی سواراست

همان مردی که ایدجمعه روزی
واین پایان خوب انتظاراست

ترا نديده پسنديده‏ ام خدا را شكر
چنين پسند به هر ديده ‏تري نرسد

به ديدن آمده بودم امام نداد بكاء
برات رؤيت روي تو سر سري نرسد

درخت مهر اهل بیت نور دل به بار آرد
نهال بغض ایشان رنج های بی شمار آرد

امام مهدی ما را که با نیکان نظر دارد
خدایا در دل اندازش که بر ما هم گذار آرد

دل گفت: زراه آشنا می آیی
از جاده سرخ کربلا می آیی

یک روز ز روزهای زیبای خدا
یک روز به دلجویی ما میآیی

یک وجب مانده به تو، آب گذشت از سر من



آب کـز سـر گـذرد ، می گـذرم از سـر هـم

مرا شوق حضور او ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

دل هست و دلدار و صائم ، عشق است و خورشید قائم



زلفــش کمنـــدی که دائـــم ، بر دل سپارد کمـــان را

نازنينا! نفَسى اسبِ تجلّى زين كن 

كه زمين، گوش به زنگ ست و زمان، چشم به راه 


آفتابا! دمى از ابر برون آ، كه بُوَد 

بى تو منظومه امكان، نگران، چشم به راه

همچون من هرگز نباشـد بردرت پیمان شکن
لیـک با الطاف غــیر از تو، شـها !بیگانه ام

انتـــظارت بیش از حـد شد، تحمل تا به کی؟
آفتـــابـا! بـهر دیـدار رخـت پروانــه ام

مرا شوق لقایت دربدر کرد
نصیب من همه خون جگر کرد

اگر بردم ضرر از کردۀ خویش
تولّای تو جبران ضرر کرد
یا مهدی ادرکنی

دلبرم السلام یا مهدی 
ای به جان التیام یا مهدی

ما و عمری به زیر سایه تو 
سایه ات مستدام یا مهدی

این جاده های شب زده را غرق نور کن

ناگهان از پشت یک دریا تلاطم میرسی
بی خبر، یکباره، دور از چشم مردم میرسی

تو وفور نعمت عشقی و ایمان عاقبت
از میان خوشه زار سبز گندم میرسی

يک عمر چه ديدي؟! چه نديدي؟! چه کشيدي؟!
از اين همه بي عرضه ی بي همّتِ بي عار


گِل باد دهانم، چه بگويم که بگويند:
دست از سر اين مردم بي حوصله بردار

روشن ترین ستاره ی این آسمان تار
بر دخمه های تیره دل روشنی ببار

من زنده ام به یمن نفس های گرم تو
ای پیک سبز پوش و مسیحا دم بها ر

روزها گردی اگر بر روی دل ها می نشست
شب که می شد سنت خانه تکانی داشتیم

مثل شیر مادران ما حلال و پاک بود 
در میان سفره ها گر لقمه نانی داشتیم

ما بدون او غريب و او ميان ماست تنها
آن امام قرن ها مثل علي ، تنها نيامد

عمر ما با ناله ی يابن الحسن طي شد دريغا
منجي ما، صاحب ما، رهنماي ما نيامد

یقین بدان که اثر می‌کند دعای فرج
و از عنایت آن صاحب‌الزمان برسد

شروع دفتر باور به نام او زیباست
اگر که ختم غزل هم به پای آن برسد 

دلم از پونه ها سير است آقا
هواي شهر دلگير است آقا

کسي فانوس گلها را شکسته
نمي آيي مگر؟ دير است آقا 
 

تقديم ميكنم سرو جان را ز فرط شوق
گر بشنوم صداي تو يا صاحب الزمان

صدمرحبا بر آن كه گرفته است توشه اي
از روي دلرباي تو يا صاحب الزمان

نوح من ! خاصیت عشق است امواج بلند
كشتی ات را بشكن و بنشین به طوفان دلم

كی بهارت می وزد بر گیسوان حسرتم
كی نگاهت می شود ای خوب مهمان دلم ؟

در دلی هرچند دوری از نظر

هرکجا هستی خدایت یار باد 

خرم آنروزی که باز آیی زدر 

با تو مارا خوشترین دیدار باد

دلم مثل غروب جمعه ها دارد هوایت را
کجا واکرده ای این بار گیسوی رهایت را؟

از آن زمان كه تو رفتي بهار دل پژمرد

كنون تمام وجودم فقط زمستان است

به احترام تو غم را ز دل نخواهم راند

كه غم نشانه دل بستگي به خوبان است

 

چندی است جهان پر شده از ظلم و گناه 
چندی است که فتنه می شود راه به راه 

از کاخ سفید تا دل اسرائیل 
تا بن علی و شمر زمان عبدالله 

 

هر زمان خواهش دل با نظر یار یكی بود، تو بودی ...
هر زمان بود تفاوت، تو رفتی، تو نماندی.

تو كجایی؟
تو خودت! كاش بیایی

یا این دل شکستة ما را صبور کن

یا لا أقل به خاطر زینب ظهور کن

دیگر بتاب از افق مکه ، ماه من!

این جاده های شب زده را غرق نور کن

یا مهدی ادرکنی

 

 

امان از هجر بی پایان مهدی
غروب جمعه و هجران مهدی

امان از ان زمانیکه بیفتد
به روی نامه ام چشمان مهدی

دلش میگیرد و با چشم گریان
بگوید این هم از یاران مهدی.....

دوباره صحبت يک انتظار مي آيد
و باز ثانيه ها مي کنند تحقيرم

تمام لکنت من سبز مي شود وقتي
نگاه مي کنم و با نگاه مي ميرم



 

ما معتقدیم که عشق سر خواهد زد
بر پشت ستم کسی تیر خواهد زد

سوگند به هر چهارده آیه نور
سوگند به زخم های سرشار غرور

آخر شب سرد ما سحر می گردد
مهدی به میان شیعه برمی گردد

در دفترم به ياد تو نرگس كشيده ام
نرگس هم از فراق تو دلگير شد بـيــا


 

اين دل اگر کم است بگو سر بياورم
يا امر کن که يک دل ديگر بياورم

مولا خلاصه عرض کنم دوست دارمت
ديگر نشد عبارت بهتر بياورم

مژده ای دل که مسیحا نفسی می آید
که ز انفاس خوشش بوی کسی می آید


 

در حسرت تو دربدری شد نصیب خضر
ورنه به سیر کوه و بیابان چه می‌کند

دست نیاز به‌سوی تو دارد وگرنه نوح
با زورق شکسته به طوفان چه می‌ کند ؟


 

در خواب ديده بودم، يک شب فروغ رويت
کي در سراي چشمم، قصد ظهور داري؟