آیا عبادت علي (ع) بالاتر از عبادت ثقلين است ؟!

هشدار

راه تاویل و باطن قرآن، برای همگان باز نیست و چون صراط مستقیمی است که از شمشیر باریک‏تر و از مو نازک‏تر است. راه باطن، از طریق ظاهر قرآن می‏گذرد و از زبان راسخان در علم و مطهرون اعتبار می‏یابد، چنان نیست که هرکس هر چه دل تنگش بخواهد بگوید و به حساب باطن و تاویل قرآن واریز کند، در جایی که به اتفاق و اجماع مسلمانان، تفسیر به رای و تحریف معنوی قرآن ممنوع است، نمی‏توان هر ادعایی را تفسیر باطن وانمود، نمود و آنچه دستاویز برخی فرقه‏ها است و به اسم اهل حق یا باطنیه یا نصیریه و... معروف است، تفسیر باطن قرآن نیست.

نمونه ‏ای از تفسیر باطن

«احسان‏»، علی‏ علیه السلام است. از ابن عباس روایت است که: اولین کسی که از زیور بهشت می‏پوشد، حضرت ابراهیم‏ علیه السلام است، به برکت مقام خلت و دوستیش. پس از او حضرت محمدصلی الله علیه وآله است. زیرا او برگزیده و صفوة‏الله است. سپس حضرت علی‏ علیه السلام است و در آیه :
ان‏الله یامر بالعدل و الاحسان (53) »

عدل رسول‏ الله ‏صلی الله علیه وآله و احسان علی‏ علیه السلام است.
و در ادامه آیه:
«والذی جاء بالصدق‏»، رسول الله است «وصدق به‏»، علی‏ علیه السلام است. (54)
علی ‏علیه السلام ‏بزرگ‏ترین آیت ‏الهی

در تفاسیر روایی در زیر برخی آیه ‏ها که از نشانه ‏ها و آیات الهی سخن رفته، مثل آیه شریفه :
«وقال الذین لایعلمون لولا یکلمناالله او تاتینا آیة کذلک قال‏الذین من قبلهم مثل قولهم تشابهت قلوبهم قد بینا الآیات لقوم یوقنون (55) »

آمده است که بزرگترین آیت الهی علی‏ علیه السلام است. و از خود حضرت علی‏ علیه السلام هم روایت‏ شده:
«مالله آیة اکبر منی‏»
برای خداوند آیتی بزرگتر از من نیست. (56)
ابن قولویه در کامل الزیارات از حضرت صادق‏علیه السلام ضمن روایتی نقل می‏کند،
چه آیتی بزرگتر از ما است؟

علی علیه السلام قرآن ناطق

کتاب شریف کافی از حضرت کاظم ‏علیه السلام روایت می‏کند که آیه 2 سوره دخان:
«حم والکتاب المبین‏»
«حم‏» حضرت محمدصلی الله علیه وآله و «الکتاب ‏المبین‏» امیرالمؤمنین‏ علیه السلام است.
در تفسیر قمی نیز زیر آیه بالا از امام باقرعلیه السلام روایت ‏شده:
«الکتاب امیرالمؤمنین‏ علیه السلام ‏است‏» (57)
«الساعة‏» علی علیه السلام است

در تفسیر قمی (ج 2، ص 112) زیر آیه 11، سوره فرقان:
«بل کذبوا بالساعة‏» آمده است، یعنی علی‏ علیه السلام را تکذیب کردند.
اگر صحت این‏گونه احادیث ثابت ‏شود می‏تواند از بابت تفسیر باطن شمرده شود.
«ماء معین‏» امام علیه السلام است

زیر آیه شریفه:
«قل ارایتم ان اصبح ماؤکم غورا فمن یاتیکم بماء معین (58) ».
اگر آب شما فرو رود، چه کسی برای شما آب گوارا می‏آورد؟

روایاتی چند رسیده است که آیه درباره حضرت مهدی‏ علیه السلام و فرو رفتن ماء معین غیبت آن حضرت است.

استاد معرفت - دام عزه- با توضیحات مناسب و نقل دو روایت «ماء معین‏» را به علم امام که همچون آب حیاتبخش است تفسیر کرده و این تفسیر را نوعی گرایش به تفسیر باطن با دلالت فحوای عام دانسته است. مضمون حدیث‏ حضرت باقرعلیه السلام در این جا چنین است:
«اذا فقدتم امامکم فلم تروه فماذا تصنعون‏»
هنگامی که دست‏ شما از دامن امامتان کوتاه شد و او را ندیدید چه می‏کنید؟
حضرت رضاعلیه السلام می‏فرماید:
«ماؤکم: ابوابکم الائمة، و الائمة: ابواب‏الله، فمن یاتیکم بماء معین، ای یاتیکم بعلم الامام‏». (59)
منظور از «ماؤکم‏» امامان، باب‏ های شمایند، و ائمه ابواب خدایند پس جمله «فمن یاتیکم بماء معین‏» یعنی چه کسی علم امام را برای شما می‏آورد. (60)

ده‏ها کتاب در خصوص اهل‏بیت‏ علیهم السلام در قرآن سامان یافته مثل:

تفسیر فرات کوفی; تاویل الآیات‏ الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة; شواهد التنزیل لقواعد التفضیل.سبک همه آن‏ها ذکر احادیث و آثاری است که از پیامبرصلی الله علیه وآله و اهل بیت‏ علیهم السلام یا اصحاب رسیده و دلالت دارد که آیاتی در بیان فضایل اهل بیت‏ علیهم السلام یا مذمت دشمنان است.

گذشته از مبحث فضایل علی‏ علیه السلام در قرآن، بسیاری از مفسران با روش «تفسیر قرآن به حدیث‏» به تفسیر پرداخته و کوشیده‏ا ند هر آیه‏ای را با تکیه بر منابع روایی توضیح دهند که آثار اینان به تفاسیر روایی معروف است، مثل: تفسیر عیاشی; تفسیر ابو حمزه ثمالی; تفسیر نعمانی; نور الثقلین; تفسیر القمی; البرهان; و الدر المنثور.

بعضی دیگر، هم از آثار معصومان و اصحاب و هم از سخنان مفسران عصر نزول قرآن و حضور اهل‏بیت‏علیهم السلام و هم از سایر منابع چون لغت و... بهره برده‏اند و کتاب‏هایشان به تفسیر ماثور شهرت یافته است، از این دست می‏توان: جامع‏البیان طبری; تفسیر ابن کثیر; کنز الدقائق و بحر الغرائب و منهج الصادقین را نام برد

یکی از شیوه‏ های تفسیری که از هنگام تالیف المیزان (34) به بعد رواج و رونق بیشتری یافته «تفسیر قرآن به قرآن است‏». همان گونه که قرآن کریم بیانگر هر چیزی است، روشنگر ابهام‏های خود نیز هست، بلکه محکمترین مصدر برای توضیح قرآن، خود قرآن است. چنان که حضرت علی‏علیه السلام می‏فرماید:
«کتاب الله تبصرون به و تنطقون به و تسمعون به و ینطق بعضه ببعض، و یشهد بعضه علی بعض...»

کتاب خدا که بدان راه حق را می‏بینید و بدان از حق سخن می‏گویید و بدان حق را می‏شنوید. بعض آن، بعض دیگر را تفسیر کند; و پاره‏ای بر پاره دیگر گواهی دهد. (35)

نمونه ‏ای را در این باره می‏آوریم:

خداوند درباره شب قدر در سوره دخان می‏فرماید:

«انا انزلناه فی لیلة مبارکة‏»
به راستی که قرآن را در شب پر برکتی نازل کردیم.

در سوره قدر می‏فرماید:
«انا انزلناه فی لیلة‏القدر»
ما آن را در شب قدر فرو فرستادیم.

و بالاخره در سوره بقره می‏خوانیم:
«شهر رمضان الذی انزل فیه‏ القرآن (36) »
ماه رمضانی که قرآن در آن نازل شد.
با کنار هم قرار دادن این سه آیه به دست می‏آید که اولا قرآن کریم در یک شب و ثانیا شب قدر و ثالثا در ماه مبارک رمضان نازل شده و همچنین روشن می‏شود که شب قدر در ماه رمضان است. (37)

حال که با این مقدمه منظور از تفسیر قرآن به قرآن روشن شد، گفتنی است که حجت‏ الاسلام دکتر ولی‏ الله نقی‏ پورفر، سعی کرده با روش تفسیر قرآن به قرآن به بررسی شخصیت اهل بیت‏علیهم السلام در قرآن بپردازد و اثری به همین نام در سال 1377 به اهتمام مرکز آموزش مدیریت دولتی در 374 صفحه وزیری منتشر کند. (38) وی می‏نویسد:

«این راه، اولی‏ ترین و متقن‏ ترین راه معرفی شان اهل بیت‏ علیهم السلام می‏باشد... همانگونه که قرآن کریم خود حجت قاطع بر آسمانی و خدایی بودن خویش می‏باشد، خود سند یقینی بر اثبات اهل‏بیت ‏علیهم السلام خواهد بود. این روش، با وجود اتقانش، متاسفانه در شان اهل بیت‏ علیهم السلام کمتر مورد استنباط قرار گرفته است; حال آن که - با توجه به روایات- معصومین‏علیهم السلام عملا در موارد بسیاری، با همین روش به اثبات شئون خویش پرداخته‏ اند.

مفسران شیعه در طول تاریخ - به طور پراکنده- از این روش استفاده ‏ها نموده‏ اند... لیکن عمدتا به موارد محدودی از آیات پرداخته شده است که متناسب با کثرت شئون اهل بیت‏ علیهم السلام و عظمت‏ حیرت‏ انگیز آنان نمی‏باشد و تحقیقی بسیار گسترده ‏تر و متقن‏ تری را حداقل با الهام از مجموعه احادیث وارده از طریق فریقین می‏طلبد (39) »

 

▐✿▐مولود کعبه ▐✿▐
ویژه نامه ولادت با سعادت مولای متقیان ،‌امیر مومنان،
مولی الموحدین ، اولین مقتدا و پیشوای شیعیان جهان ،
حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام

میلاد مسعود مولود کعبه ، شیر خدا

مولای مومنان ومتقیان ، ترجمان قرآن

امیرمومنان ، کعبه دلها ، حیدر کرار

حضرت علی بن ابی طالب علیه السلام

برامام زمان عجل الله تعالی فرجه شریف

ومحبان و شيفتگان حضرتش مبارک باد

کلمه روشن آفریدگار

علی(ع) علی(ع) این است آن کلمه بزرگ اوّلین کلمه
و آخرین معمّای بزرگ خلقت آتش آتشدان وحی و درخت ها
را نگهبان و سایه ها را امیر سایه های انبان بر دوش را و خانه سنگی خداوند را مهمان.


این است آن ساعت فرخنده آن وعده بزرگ آن سه حرفِ گران راز بزرگ
شگفتان خاموشْ ستاره فروزان و در این کلمه مسطور است کلمه های
روشن آفریدگار راهنمای نیکان و عادلان

پس بنگرید آیه روشن را و خداوند بر شما آمرزش آورده است و مَبادتان
نگریستن بی دانایی که نیشخند فرشتگان سخت گِران خواهد بود

و رسول آب می گویدتان بشنوید و گوش گیرید این است سیرابی از
چشمه ازل و تنگ خواهد بودتان بی این پند چمنزار گسترده حیات.


و رسول آب چنین گفت این است آن کلمه بزرگ فرزانگی نوح را مبنا
درخت تشویش ابراهیم را تبر راز عبور موسی از نیل خشمگین کلمه
مسیح بر صلیب شانه های محمّد را میهمان طنین ناقوس اسلام.


و خداوند او را یگانه داشت و بزرگی فرمود در نهایت درجه و فرزانگی
بخشید با توانی بی حد و عدالت داد به میزان شمشیری او را دودلانه
منگرید و بی دانایی که نیشخند یتیمان سخت است

نشناسانِ غریبه و بسیار شبان خواهد گذشت بر شما و بسیار
روزان سخت و سهل سایه شمشیر عدالت بر سر و عطر رأفت
و مهر در مشام بگویید کژ مژان و تنگدلان را تا برچینند

دامن پای افزار تازه کنند به راه تماشای آن کلمه بزرگ و
بنگرند بی فریبی و دروغ که نیشخند فرشتگان بس گران می آید

بزرگ دارید این کلمه بزرگ را و سپاسدار باشید خداوندگار را
که سخت رحمت آورَد بر شما و خداوند خود نیز شگفتْ
معمّای شگفتان است شگفتِ علی(ع) این کلمه بزرگ....

محمّدرضا تقی دخت

از قیاسش خنده آمد خلق را





محمد بن ربّان می‌گوید: مأمون عباسی با لطائف الحیل سعی کرد امام جواد علیه السلام را همانند خودش به دنیا جذب و او را فریفته زرق و برق‌های آن کند اما ناکام ماند تا این که در ماجرای تزویج دخترش، ام‌الفضل، به آن حضرت، صد تن از زیباترین کنیزان را برگزید
، به دست هر یک جامی پر از جواهر داد و از آنان خواست تا جام در دست، از ابوجعفر علیهماالسلام استقبال کنند،

اما آن بزرگوار به هیچ یک از آنها اعتنا نفرمود.
مأمون برای رسیدن به هدف شوم خود دست به دامان مردی که اهل تار و طنبور و موسیقی بود زد و از او خواست با نواختن آهنگ و ... امام جواد علیه السلام را به این سوی بکشاند.

آن مرد که «مخارق» نام داشت به مأمون گفت:
ای امیرالمومنین! او را به من واگذار که شما را به مقصودتان خواهم رساند، سپس آمد، رو به روی حضرت نشست و کارش را آغاز کرد؛
در آغاز، صدای عجیبی از خود درآورد به طوری که همه اهل خانه بر گردش جمع شدند و بعد با ابزاری که به همراه داشت شروع به نواختن کرد.
امام جواد علیه السلام مدتی بی اعتنا به او و آهنگ‌ها و سر و صداهایش، سر به زیر افکند، پس از ساعتی سر برداشت و فرمود:

از خدا بپرهیز ... ! ناگاه ابزار موسیقی از دست مخارق افتاد و دستش دچار مشکلی شد که تا زنده بود نتوانست از آن، کار بکشد.(1)

ما هَلک امرءٌ عرف قدره.(2)
انسانی که قدر خود را بشناسد نابود نخواهد شد.
(زیرا در این صورت عمر ارزشمندش را بیهوده بر باد نمی‌دهد).

"حضرت علی علیه السلام "

پی‌نوشت‌ها:
1- مناقب، ج4، ص 396 / اصول کافی، ج 1، ص 494 .2- عیون اخبارالرضا، ج 2، ص 54 .
منبع:
جلوه‌های تقوا، ج 3، محمدحسن حائری یزدی.

امام جواد عليه السلام در يک نگاه

امام جواد (ع) در شب جمعه 19 ماه مبارک رمضان يا 15 اين ماه يا روز جمعه 10 رجب در شهر مدينه به دنيا آمد.

قولي که در کتاب مصباح المتهجد آمده، تاريخ اخير را تاييد مي‏کند. در آنجا آمده است: ابن عياش گويد اين دعا به وسيله استاد بزرگ ابو القاسم (رضي الله عنه) آمده است که: «اللهم اني اسئلک بالمولودين في رجب محمد بن علي الثاني و ابنه علي بن محمد المنتجب الدعاء». وي مي‏نويسد: ابن عياش گفته است: روز دهم رجب، ميلاد ابو جعفر ثاني است.

آن حضرت در روزگار خلافت معتصم، روز شنبه آخر ذي قعده يا آخر ذي حجه يا پنجم يا ششم ذي حجه در روز سه ‏شنبه سال 220 هجري در بغداد چشم از جهان فرو بست. و در مقابر قريش در پشت قبر جدش امام موسي کاظم (ع) به خاک سپرده شد. مدت عمر وي بيست و پنج‏سال بود.

کليني گويد: عمر آن حضرت 25 سال و 2 ماه و 18 روز و بنا بر قول ديگري سه ماه و بيست و دو روز بود. ابن خشاب گويد: امام جواد (ع) ، 25 سال و سه ماه و 18 روز زيست و شيخ مفيد عمر آن حضرت را 25 سال و اندي مي‏داند.
از اين مدت، وي هشت‏يا هفت‏سال و چهار ماه و دو روز با پدرش و 17 يا 18 سال، بيست روز کمتر، پس از پدرش زيست. که اين همان مدت امامت و خلافت آن حضرت به شمار مي‏رود و مصادف با دوران پادشاهي مامون است.

آن حضرت در اوايل دوران خلافت معتصم وفات يافت. برخي وفات آن حضرت را در دوران خلافت واثق دانسته‏اند. حافظ عبد العزيز بن اخضر جنابذي در معالم العترة الطاهرة از محمد بن سعيد نقل کرده است که گفت: محمد بن علي (ع) ، در زمان خلافت الواثق بالله به قتل رسيد. شايد اين اشتباه براي وي از آنجا پيش آمده که واثق بر آن حضرت نماز گزارد. بلکه سخن صحيح آن است که امام جواد (ع) در عهد خلافت معتصم از دنيا رفت.

زيرا مردم در سال 227 هجري با واثق براي خلافت‏ب يعت کردند. تنها توجيه براي قول جنابذي آن است که شايد مقصود وي آن بوده که واثق در زمان خلافت معتصم، آن حضرت را با خورانيدن سم به قتل رسانيده است.

زینتِ بخشندگان،امام جواد (ع) می آید تا زمین مدینه،
یک بار دیگر مولودی دیگر از نسل هابیل را به شادباش بنشیند.

می آید تا چشمان آسمان را به روشنی سیمایش روشن شود
و لاهوتیان و ناسوتیان را در شادی میلاد خویش فرو برد.

کبوتر دل در هوای طواف گنبد نورانی کاظمین، پر می گشاید
تا همراه با فرشتگان الهی؛ حرم مطهرش را با بال های خود غبار بروبد
و دیده را به ضریح او روشن سازد.

در زاد روز مولود مبارک رجب، با یک آسمان نیاز
از یگانه بی همتا می خواهیم
در دریای بی کران بخشش جوادالائمه غرقمان سازد
و در زمره شیفتگان واقعی او قرارمان دهد

پيک شادي

عاصیان را مهر آمرزش به دفتر می زند

امام جواد عليه السلام فرموده اند :

ثَلاثٌ یَبْلُغَنَّ بِالْعَبْدِ رِضْوانَ اللّه‏ِ: كَثْرَةُ الاِْسْتِغْفارِ
وَ خَفْضُ الْجانِبِ وَ كَثْرَةُ الصَّدَقَةِ

سه چیز بنده را به مقام رضوان الهى مى‏رساند: استغفار زیاد،
فروتنى با مردم و زیاد صدقه دادن.
كشف الغمه، ج2، ص349/ بحارالانوار، ج75، ص81

مصيبتهاي انسان، نتيجه عملكرد خود او

پس به سبب گناهاني كه ما در طول زندگي خود انجام مي دهيم، زمينه مصيبت و بلا را براي خود فراهم مي آوريم و كارهاي خودمان است كه باعث مي شود تا بلاهاي طبيعي از قبيل سيل و زلزله و خشكسالي زياد شود.
حضرت علي(ع) خشكسالي را نيز بر اثر معصيت مي داند و مي فرمايد هيچ سالي كم باران تر از سال ديگر نيست، ولي خداوند آن را هر جا بخواهد هدايت مي كند، زيرا وقتي مردمي به معصيت و گناه روي آوردند، باران سهم آنها را به جاي ديگري مي برد.

يكي ديگر از آثار گناه، كوتاهي عمر است كه امام صادق(ع) در اين باره فرمودند:

من يموت بالذنوب اكثر ممن يموت بالاجال؛
كساني كه به خاطر گناه مي ميرند بيش از كساني هستند كه به عمر طبيعي خود از اين جهان مي روند. (بحارالانوار، ج5، ص140)

اگر ما انسان ها تقوا پيشه مي كرديم زندگي ما خيلي بهتر و زيباتر از آن چيزي است كه ما در حال حاضر داريم.

با نگاهي به داستان حضرت آدم(ع) و علت گرفتار شدن به مصيبت و شقاوت و بدبختي در دنيا مي توان دريافت كه اگر آن حضرت(ع) تقوا پيشه مي كرد و از ميوه درخت ممنوع نمي خورد، گرفتار شقاوت و مصيبت نمي شد و به سرزمين گرم و سوزان هبوط نمي كرد و گرفتار عرياني و گرسنگي و سوزش آفتاب تند و سوزان و درد و رنج هاي ديگر نمي شد. (طه، آيات 117 تا 120)

انسان در چنبره مصائب و بلايا

زندگي انسان در دنيا همواره در چنبره اي از مشكلات، مصائب و بلاياست و انسان هرگز نمي تواند رنگ خوشي، آسايش و آرامش كامل را در دنيا به خود ببيند؛ زيرا از سويي دنيا محل تضاد و تزاحم است و هرگز نمي توان اميد داشت كه هيچ تضاد و تزاحمي مانع از سير و حركت طبيعي نشود و كارها همواره بر آساني باشد و از سوي ديگر، گاه آزمون هاي الهي و گاه ديگر كيفرهاي خداوند كه نتيجه طبيعي خطاها و گناهان ماست انسانها را در برمي گيرد.

به هر حال، انسان در دنيا براي ابديت ساخته مي شود؛ زيرا انسان موجودي است كه مي بايست سير كمالي خويش را در دنيا با تلاش و مجاهدت هاي خود بپيمايد و صفات كمالي سرشته در ذات خود را در اين آزمون ها و بلاها تجلي و ظهور بخشد؛ زيرا تا زماني كه امور به طور طبيعي پيش مي رود، انسان تنها به همان داشته هاي ظاهري خود بسنده مي كند و تلاشي براي شناخت ديگر توانايي ها و استعدادهايش انجام نمي دهد؛ اما هنگامي كه گرفتار مشكل و مصيبتي مي شود در آن زمان است كه براي رهايي، از همه وجود خويش بهره مند مي شود و مي كوشد تا در خود و استعدادهاي خود راهي براي رهايي بيابد.
اين گونه است كه در مشكلات و مصيبت ها انسان، خود واقعي خويش را آشكار مي كند و نشان مي دهد كه تا چه اندازه از علم و قدرت بهره مند است.
بنابراين، يكي از اهداف و فلسفه هايي كه براي مشكلات و مصيبت ها مي توان بيان كرد، بروز و ظهور توانايي هاي نهفته در انسان است.

عید نوروز در فرهنگ اسلامی و آیین ها و اساطیر ایرانی

۱. در فرهنگ اسلامی

با اینكه در قرآن كریم به نوروز و نیز به اعیاد اسلامی اشاره ای نشده است، لیكن بخشی از روایات اسلامی به تجلیل و تكریم از عید اختصاص دارد. این مقاله پس از آنكه نظر قرآن و روایات اسلامی را درباره ( عید ) جویا می گردد به بررسی مجملی از جایگاه ( نوروز) در فرهنگ اسلامی می پردازد.

 

نوروز يا روز نو، در همه تقاويم، در همه دوره‏ها و در ميان همه فرهنگها، با اسامى گوناگون مطرح بوده و هست. گردش زمين به دور خورشيد و پديد آمدن روز و شب و فصول سال و نيز حركت ماه بر گرد زمين، بشر را به محاسبه واداشته و به طور طبيعى تقويم را پديد آورده است. آغاز هر سال، شروع جديدى است كه خود به نوعى انسان را با احساسى تازه و تولدى نو به حركت در مى‏آورد. اين آغاز همراه با شادى و سرور بوده و در هر فرهنگى آيينهاى ويژه‏اى براى نشان دادن خوش حالى و شادى تعبيه شده است.

" تخرج الحي من الميت و تخرج الميت من الحي "
اي توبهار حسن بيا کان هواي خوش
بر باغ و راغ و گلشن و صحرا مبارکست
اي صد هزار جان مقدس فداي او
کايد به کوي عشق که آنجا مبارکست
اي جان چار عنصر عالم جمال تو
بر اب و باد و آتش و غبرا مبارکست
هر دل که با هواي تو امشب شود حريف
او را يقين بدان تو که فردا مبارکست
کليات شمس ، صص 1-75

هر چند نوروز ، جشن ها و آيين هاي بهاري " هستي شناسي" ميراث عصري است که چندين هزاره تاريخ ، بين بشر عهد باستان و معاصر، بين احساس، انديشه و منظر و باور او از هستي،تاريخ، زمان و واقعيت مرگ و زندگي و تجربه بشر عالم مدرن از وضع وجودي خويش ، از ماده، حيات ، تاريخ، زمان و يا اساسا" هر پديده و رويدادي فاصله افکنده ليکن در هسته و گوهر ميراث جهانشمول آيين نوروزي گويي رازي، روحي، رمزي و حقيقتي هست که جاودانه به آن نيازمنديم.

مواعظ حکیمانه

 فرازهایی از پیامهای نوروزی مقام معظم رهبری

... تحویل هر سال جدید شمسى - که با نوعى تحول در عالم طبیعت مصادف مى‌باشد - فرصتى است تا انسان به تحول درونى و اصلاح امور روحى و معنوى و فکرى و مادّى خود بپردازد. این دعاى شریفى که به ما تعلیم داده‌اند، تا در آغاز سال بخوانیم، درس همین تحول است. در این دعا، از خداى متعال درخواست مى‌کنیم که در حال و وضعیت روحى و نفسانى ما، تحول و دگرگونى مبارکى را ایجاد کند. ایجاد تحول کار خداست؛ اما ما موظفیم که براى این تحول در درون و در زندگى خود و در جهان، اقدام و تلاش کنیم و همت بگماریم.

همه‌ى بدیها و زشتیها در عالم و در متن زندگى، به بدیها و زشتیها در انسانها برمى‌گردد. اگر انسانها خوب باشند، زندگى خوب و شیرین است. اگر هواهاى نفسانى و شیطان درونى بر اعمال انسان حاکم نباشد، امور زندگى با روشى که مورد رضا و پسند رحمان است، تحقق پیدا خواهد کرد و جریان خواهد یافت. این انسانها هستند که متن زندگى و واقعیت جهان و عالم را، تلخ و شیطانى و زشت و همراه با رنج و درد و پریشانى مى‌سازند.