مناجات با امام زمان در شب قدر

ای عزیز خدا، امام زمان
صاحب روضه ها، امام زمان

شب تودیع حیدر است امشب
جان زهرابیا ، امام زمان

بر سر و سینه می زنی ای وای!
فرق او شد دو تا امام زمان

بین ما هستی و چه تنهایی!
می زنی ضجّه هاامام زمان

از سر شب به یادتان هستم
می کنی یاد ما؟ امام زمان

کم ما و کرامتت مولا
نظری بر گداامام زمان

پرده های گناه باعث شد
از تو هستم جدا امام زمان

می شوم لایق زیارت تو
گر نمایی دعا امام زمان

کاش احیا کنیم یک شب قدر
در کنار شما امام زمان

تو جوادی و من بخیل آقا
جود بی انتها ، امام زمان

امشبی را بیا و بد گذران
سحری با گدا امام زمان

شب قدر است روزیم گردان
عرفه،کربلا،امام زمان

شاعر:محمّدمهدی عبدالهی

♥*۞*♥ شب‏های روشن عشق ♥*۞*♥

♥*۞*♥ ویژه نامه لیالی پرفیض قدر♥*۞*♥

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

«راس السنة لیلة القدر یكتب فیها ما یكون من السنة الى السنة.»

آغاز سال (حساب اعمال) شب قدر است.
در آن شب برنامه سال آینده نوشته مى‏شود.

وسائل الشیعه، ج 7 ص 258 ح 8

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

«التقدیر فى لیلة تسعة عشر و الابرام فى لیلة احدى
و عشرین و الامضاء فى لیلة ثلاث و عشرین.»

برآورد اعمال در شب نوزدهم انجام مى ‏گیرد و تصویب
آن در شب بیست ویكم و تنفیذ آن در شب بیست ‏سوم.

وسائل الشیعه، ج 7 ص 259

درجات روزه


(1 -) روزه عوام.

این روزه با خودداری از مبطلات روزه که فقهاء
در رساله های خود نوشته اند، تحقق می یابد.

(2 -) روزه خواص.

با انجام اموری که در روزه عوام گفتیم و جلوگیری اعضای بدن
از مخالفت با خداوند، روزه خواص تحقق پیدا می کند.

(3 -) روزه خواص خواص.

این روزه با خودداری از امور حلال یا حرامی که انسان را
از یاد خدا باز می دارد تحقق می یابد.

و خلاصه این که در روزه خود به سفارشات امام صادق (علیه السلام) عمل می کنند:

یکی از آنها این است که موقعی که روزه می گیری خود را نزدیک به آخرت ببین؛
و با خضوع و خشوع و شکستگی و خواری باش؛
و مانند بنده ای که از مولای خود ترسان است، بوده؛
دلت از عیوب، و باطنت از حیله ها و مکرها پاک باشد؛
و خدا از هر چه غیر اوست بیزاری جوی
و در روزه خود تنها خدا را سرپرست خود بدان
و آنگونه که شایسته است از خداوندی که بر همه غالب است بترس؛
و در روزهایی که روزه می گیری روح و بدنت را
برای عمل به دستورات او و چیزهایی که از تو خواسته، فارغ کن.

حضرت (علیه السلام) سفارشات دیگری نیز نمودند مثل حفظ اعضای بدن
از کارهایی که خداوند ممنوع کرده و مخالف خواسته اوست،
بخصوص زبان، حتی از مجادله و سوگند راست.

سپس در آخر روایت فرمود:
اگر به تمام آنچه گفتم عمل کردی، به تمام آنچه شایسته روزه دار است،
عمل کرده ای؛ و هر اندازه از چیزهایی که گفتم کم کنی،
همان مقدار فضیلت و ثواب روزه ات کمتر می شود.

(د -) می فهمی که شایسته نیست نیت و هدف روزه،
فقط مجازات نشدن یا بدست آوردن پاداش و بهشت و ناز و نعمت باشد؛
گرچه با روزه این دو نیز بدست می آید بلکه سزاوار است
هدف و نیت روزه نزدیکی انسان به خداوند
و همسایگی و خوشنودی او باشد.

و حتی از این حد نیز بالاتر آمده و خود این عمل را بخاطر این که
انسان را از صفات حیوانی خارج و به صفات روحانی نزدیک می گرداند،
نزدیک شدن به خدا بداند، نه وسیله ای برای نزدیک شدن به او.

با این مقدمات می توانیم به نتایج بزرگی برسیم که بعضی از آنها عبارتند از:

(الف -) می فهمیم که چرا خداوند برای میهمانش گرسنگی را انتخاب کرده است.
نعمتی بالاتر و بهتر از نعمت شناخت، نزدیکی و دیدار خداوند نیست
و گرسنگی از راههای نزدیک رسیدن به آن است.

پس می بینی که روزه تکلیف نیست بلکه خداوند به وسیله آن
تو را بزرگ داشته و به خاطر واجب نمودن آن بر ما منت دارد.
و بهمین جهت شکر آن واجب است.
و ارزش دعوت خداوند به روزه را در کتابش،
در آیه روزه، می فهمی و اگر بدانی که این خطاب،
دعوت تو به سرای پیوستن به خداست، از آن لذت برده؛
و می فهمی که علت واجب کردن آن کم خوردن و ضعیف کردن نیروهاست.
بهمین جهت حیف می آید که حتی در شب نیز غذا بخوری.
و ممکن است علت های دیگر تشریع روزه را نیز درک کنی.

امضاء

روزه و شناخت هدف اصلی


تو هر سال آن هم نه يك روز ، 30روز ، روزه مي گيري. يكي از عللش و فلسفه هايش چنين است كه خوردن و خوابيدن هدفت نشود ، ايده آلت نگردد و تو را اسير خود نسازد. تا جهت را مجددا نشانت دهد. تا درسها را دوباره تكرار كند. كه فقط رفاه مادي ، فقط آسايش زندگاني ، فقط برخورداري اقتصادي و فقط خوردن و خوردن و خوردن ، هدف ما نيست.
ايده آل مكتب ما نيست. شايسته انسان نيست. فلسفه خلقت نيست. علت حيات نيست. چرا كه دنيا فقط كارگاه توليدي و شركت اقتصادي و بانك مالي نيست و انسان فقط ماشيني نيست كه توليد كند و مصرف و مصرف كند و توليد كه دنيا مكان انسان شدن است. فضاي بزرگ تكامل يافتن است. جايگاه عظيم پرواز كردن و اوج گرفتن است. هديه باارزش خداوند براي خدايي شدن است. بارگاه امانت هاي بزرگ و شاهكارهاي عالم خلقت است. محل علي شدن و حسين شدن است. ميدان نبرد حق و باطل است. ميراث بندگان صالح خداوند است.

سلامم بر تو ای ماه شریف و ماه بی همتا
درودم بر تو ای ماه عزیز خالق یکتا

سلامم بر تو ای ماه دعا ای ماه آمرزش
درودم بر تو ای ماه ثنا ای ماه آمرزش

سلامم بر تو ای ماه ورع ای ماه استغفار
درودم بر تو ای ماه نماز و ماه استغفار

سلامم بر تو ای ماه فضیلت ماه آزادی
درودم بر تو ای ماه عزیمت ای مه شادی

سلام بر تو ای ماه هدایت ای مه ایمان
درودم برتو ای ماه عنایت ای مه سبحان

سلامم بر تو ای ماه تلاوت ای مه فرقان
درودم بر تو ماه شهادت ای مه قرآن

سلامم بر تو ای ماه مبارک ماه وعظ و پند
درودم بر تو ای ماه سالک ای مه پیوند

سلامم بر تو ای ماه ولایت ای مه والا
درودم بر تو ای ماه سعادت ای مه رعنا

قال الله تبارك و تعالى:

يا ايها الذين آمنوا كتب عليكم الصيام كما كتب على الذين من قبلكم لعلكم تتقون.

خداوند تبارك و تعالى مى‏ فرمايد:

اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد روزه بر شما نوشته (واجب) شد،
چنانكه بر آنان كه پيش از شما بوده‏اند واجب شده بود باشد كه پرهيزگار شويد.

سوره بقره آيه 183

* فصل عاشقی*

پروردگارا !
اگر اراده کنی که ما را بیامرزی
این آمرزش نتیجه فضل توست .
و اگر خواست تو کیفر دادن ما باشد
این کیفر هم از عدالت توست .

به اين داستان توجه كنيد: محمد بن على عراقى نقل مى كند كه در ميان مژگان من قطعه گوشت خطرناكى روئيده بود. مرا براى معالجه به يك نفر يهودى جراح كه در بغداد مطب داشت، راهنمايى كردند، گفتم: هرگز خود را تسليم دشمنان خدا و اسلام نمى كنم.
شبى در خواب ديدم، يك نفر به من گفت: اگر بخواهى اين گوشت از مژگان تو برطرف شود، به دنبال هر وضويى كه مى گيرى، سوره مباركه حمد را تلاوت نما. من هم بعد از اين خواب، مداومت به خواندن سوره حمد كردم. روزى در وقت وضو ساختن دست بر آن گوشت زدم ناگاه به بركت تلاوت سوره حمد بر زمين افتاد و من راحت شدم.(13)
در حديثى آمده است: سوره حمد را چهل مرتبه بر ظرفى پر از آب بخوانيد و آن آب را به سر و صورت و بدن مريض بريزيد او را نفع دهد و شفا حاصل گردد.(14)
نقل شده است: يكى از دستهاى هشام بن عدى همدانى در جنگ صفين قطع شد. حضرت على (عليه السلام) آن دست را به جاى خود گذاشت و آهسته دعايى خواند، به طورى كه فقط لبهاى ايشان حركت مى كرد و مقدارى از عباى خود را پاره كرد و بر آن پيچيد، فى الفور دست او سالم شد. بعد از مدتى آن شخص پيش حضرت على آمد و گفت:
يا على! آن روز چه دعايى خوانديد كه دست بريده من سالم شد؟ فرمود: سوره مباركه حمد را خواندم. هشام با حالت توهين آميزى گفت: سوره حمد را خواندى!؟ تا اين جمله را گفت فورا دست او قطع شد. اميرالمؤ منين (عليه السلام) هم، بدون اين كه عملى انجام دهد او را به حال خود گذاشت و رفت و تا آخر عمر دست او قطع بود.(15)

سوره حمد شفاى هر دردى است
درباره شفا بودن سوره مباركه حمد روايتى از پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) و ائمه هدى (عليهم السلام) نقل شده است:
امام صادق (عليه السلام) فرمود: اگر كسى سوره حمد را هفتاد بار بر صاحب دردى بخواند درد او ساكت مى شود.(8)سوره حمد شفاى هر دردى است
درباره شفا بودن سوره مباركه حمد روايتى از پيامبر اسلام (صلى الله عليه و آله) و ائمه هدى (عليهم السلام) نقل شده است:
امام صادق (عليه السلام) فرمود: اگر كسى سوره حمد را هفتاد بار بر صاحب دردى بخواند درد او ساكت مى شود.(8)
رسول خدا (صلى الله عليه و آله) به جابر فرمود:
اى جابر! آيا مى خواهى سوره اى را به تو بياموزم كه شفاى هر دردى باشد مگر مرگ؟ عرض كرد: بفرمايد. فرمود: آن سوره حمد است.(9)
نيز امام صادق (عليه السلام) فرمود: قرائت سوره مباركه حمد شفاى هر دردى است مگر مرگ ((كه آن را علاجى نيست)).(10)
امام باقر (عليه السلام) در اين باره فرمود: كسى را كه سوره شريفه حمد شفا ندهد ((و سالم نگرداند)) چيز ديگرى نمى تواند شفا دهد.(11)
در حديث ديگر از امام صادق آمده است كه ايشان فرمود: هر كسى درد و مرضى پيدا كند بايد سوره مباركه حمد را هفت مرتبه در يقه خود قرائت نمايد، اگر شفا پيدا نكرد هفتاد مرتبه بخواند و من ضامن هستم كه شفا پيدا مى كند.(12)

قرآن شفا است
خداوند مى فرمايد: قرآن شفاى هر دردى است. شفاى ظاهر و باطن، شفاى جسم و روح، شفاى برون و درون.
ابتدا آياتى كه شفا بودن قرآن را با صراحت بيان مى دارند در اينجا ذكر مى كنيم و بعد روايتى را كه از معصومين (عليه السلام) در اين زمينه نقل شده است. كلمه شفا در قرآن، سه بار بيان شده است كه عبارت از:
و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمته للمومنين (1)

درسى از يك آيه
در زمان حضرت رسول (صلى الله عليه و آله) شخصى داخل مسجد شد و گفت: يا رسول الله! به من قرآن بياموز، حضرت او را به يكى از يارانش سپرد. او دست اين تازه وارد را گرفت و به گوشه اى از مسجد برد و براى آن شخص سوره زلزال را تلاوت نمود و آن را به او ياد داد، تا رسيد به آيه:
فمن يعمل مثقال ذره خيرا يره و من يعمل مثقال ذره شرا يره (1)
هر كس به مقدار ذره اى كار خير يا شرى انجام دهد، (در روز قيامت) آن را خواهد ديد.
شخص تازه وارد كمى به فكر فرو رفت. و رو به معلم كرد و گفت: آيا اين جمله، از جانب خداست؟ معلم گفت بلى.
گفت بس است، ((من درس خود را از همين آيه گرفتم. اكنون كه ريز و درشت كارهاى مخفى و آشكار ما در اين جهان حساب دارد، تكليفم روشن شد! اين جمله براى زندگى من كافى است، من رفتم. خداحافظ)) و از مسجد خارج شد.
معلم با تعجب، خدمت حضرت رسول خدا (صلى الله عليه و آله) آمد و گفت: يا رسول الله! اين شاگرد امروز خيلى كم حوصله بود. حتى نگذاشت من بيش از يك سوره كوچك براى او بخوانم و گفت: در خانه اگر كس است يك حرف بس است! من درسم را گرفتم و رفتم!
پيامبر (صلى الله عليه و آله) فرمود: او به مقام فقاهت و شناخت عميقى كه بايد برسد، رسيد!(2)

درس اول: استفاده ی بهینه از فرصت ها

نخستین درسی که ما از مدرسه رمضان آموخته ایم این است که هرچند زمان مقدس و ارزشمند است ولی همه زمان ها با همدیگر برابر نیست و فرصت های برتری وجود دارد که باید غنیمت شمرده شوند؛ زیرا موفقیت ها مرهون شناخت و اغتنام همین فرصت هاست و استفاده از این فرصت هاست که عده ای را نابغه نموده و برخی را هم بدلیل سهل انگاری ها در اسفل سافلین فرو می برد!