مقدمه
به نام او كه مظهر عشق و شهادت را در زمين آفريد و ما را با نام حسين عاشقگرداند. حسيني كه در سرزمين كرب و بلا مردانگي خود را به صحنه نمايش گذاشته وفرزند شش ماهه خود را قرباني راه سپيد خوش بختي كرد.
حسيني كه با آوردن نامش، چشمها به دريا و دلها به آتشفشانها مبدل ميشود.حسيني كه ما را با درسهايش به اين زندگي و دنيا آشنا كرد و به ما آموخت تنها هدفمان در دنيا قرب عندالله باشد. حسيني كه خود عاشق بود، اما همه را شيفته خود كرد و چه زيباشباهتي است بين قيام امام حسين (ع) و مهدي موعود (عج) آن منتقم خون حسين (ع).در اين نوشتار، با بررسي احاديثي كه از زبان امام حسين (ع) در مورد اباصالح (ع) روايتشده است، در مييابيم كه در ساية تحقيق و غوطه ور شدن در سخنان و روايات ائمهاطهار خصوصاً سيدالشهدا، ميتوان هر چه بيشتر به حد اعلايي از شناخت، محبت وعشق به ايشان دست يافت، چرا كه روح لطيف انسان هر چه بيشتر تحت تاثير و تأديبپرتو انوار الهي ـ كه همان قرآن و عترت است ـ قرار گيرد، زودتر و بهتر ميتوان به سعادتدنيا و آخرت و كام يابي بزرگ ـ كه همان قرب الهي است ـ دست پيدا كرد.