جوانِ دانش دوست با حالتى شرمنده، از جاى برخاسته و با خود عهد كرد، تا مادرش را راضى نكند، دیگر بدنبال تحصیل علم نرود. همینطور كه متفكرانه ، طى طریق مى كرد، به مسجد وارد شد و بعد از طهارت، مشغول نماز گردیده و با خداى سبحان، مناجات و درد دل آغاز كرد. اتفاقاً در آن موقع، حاكم عصر، به مشكل دچار شده بود و دنبال چاره مى گشت .

او سوگند یاد كرده بود كه تا معلوم نشود كه بهشت برایش واجب شده یا نه؟ از همسرش كناره جوئى كند و براى همین، جریان عادّى زندگى براى حاكم مشكل شده و هر دو پریشان حال بودند.

در همان روز، مجلسى آراسته و تمام علماى شهر را به آن مجلس دعوت كرده و دستور داده بود: هر جا عالمى باشد او را به مجلس ما دعوت كنید. از قضا، یكى از مأموران وى، وارد همین مسجد شده و این ملاّى جوان را مشاهده كرده و به همراه خودش، به مجلس حكومتى آورد. دانشمندِ جوان، هنگام ورود در پائین مجلس، دم در قرار گرفت.

حاكم موضوع جلسه را بیان كرد و علما را براى حل مشكل فرا خواند. آنها در این خصوص، شروع به بحث و مجادله كرده و هر كس مطلبى را بیان نمود؛ ولى هیچكدام، موجب آرامش خاطر حاكم واقع نشد.

در این موقع، این جوان اجازه خواسته و شروع به سخن نموده و خطاب به حاكم گفت: آیا تا به حال پیش آمده است كه امیر، از خدا و عذاب الهى ترسیده باشد؟ امیر گفت : بلی، جوان اظهار داشت : اى امیر! شما یك بهشت خواسته اید؛ من دو تا بهشت، از طرف خداى سبحان، به شما مژده مى دهم، در این آیه مباركه خداوند مى فرماید: (وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ)* "و براى كسى كه از مقام پروردگارش بترسد دو بهشت خواهد بود." از هر طرف صداى تحسین و تشویق حاضرین بلند شد و خلیفه او را محترم شمرده، هدایا و تفضلات زیادى، به او عنایت كرد و جوان با خوشحالى، به منزل آمده؛ مادر خویش را راضى كرده و حمد و ثناء خداوند را بجاى آورد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: