البته برای کسی که به چنین توفیقی دست نیافته، باور این سخن، غیر ممکن می‌نماید؛ چرا که غیرعادی  به نظر می‌رسد، اما- در نام و یاد این مطالب – راهنمایی برادران ایمانی‌ام را قصد نموده‌ام.

آن دستور «خودسازی و ریاضت» عبارت است از: از هر کلامی که سود ندارد و بلکه از غیر یاد حق‌تعالی، زبان به کام کشیدن. از لذت‌ها و خوشی‌های غیر ضروری و بازدارنده، خوردنی‌ها، پوشیدنی‌ها، زناشویی‌ها، مسکن‌ها و ... دست کشیدن. از مراوده با غیراولیاء‌الله دوری جستن. خواب فراوان را ترک نمودن، یاد خداوند متعال را، هماره با مراقبت، پیشه خود ساختن. مداومت بر ذکر «یا حیّ یا قیوم لا اله الا انت» را پی گرفتن، و من نیز آن ذکر را آزموده‌ام. امّا بیشترین ذکر من «یاالله» است. با دور افکندن غیر حق از قلب، و با توجه به ذات باری تعالی، البته مهم و اساس همه ذکر حق تعالی، با مراقبت است، که دیگر چیرها به پایه ذکر نمی‌رسد.

پایداری -به مدت چهل روز- كه از قانون تمرین و ریاضت بر شمردیم؛ باعث می‌شود که درهایی از انوار حکمت، معرفت و محبّت الهی، گشوده گردد، و سپس آدمی به مقام فنا و بقاء بالله ترقی کند و راه یابد. و از آن روی که این شیوه خودسازی و سیر الی ‌الله؛ نزدیکترین راه‌ها به سوی خدا است؛ تعارض نفس و شیاطین ظاهر و باطن، با آن شدیدتر است؛ زیرا اگر همه مردم به دانش‌های ظاهری روی آورند، غالباً با چنین دشواری‌هایی رو به رو نمی‌شوند، چرا که بیشتر غرض‌ها، در روی آوردن به این گونه دانش‌ها، دوستی مال، مقام و برتری نزد مردم است. که اگر چنین شد، شیاطین نیز مددکار می‌شوند.

اما اگر غرض از آموختن دانش، خشنودی خداوند بود، به صورت طبیعی دشواری‌هایی را پیش رو دارد. که اگر دشواری پایدار نشد، سزاوار است در این کوتاه آمدن شیطان- که شاید غرضی در آن داشته باشد- درنگ کنیم.

در این چهل سالی که به راهنمایی و ارشاد مردم پرداخته‌ام، کسی را که بر اساس این دستورالعمل به خودسازی بپردازد نیافتم و این خود دلیل شکوهمندی و گرانمایگی این دستورات است، در صورتی که با راهنمایی‌های همگانی و گسترش دانش‌های دینی، بیش از صد هراز نفر را هدایت کرده‌ام.

در این ایام، حضرت رسول صلی‌الله علیه‌ واله را توفیق رویت یافتم، از ایشان پرسیدم نزدیک‌ترین راه برای سیرالی الله چیست؟ حضرت فرمودند: همان است که می‌دانی [و بدان عمل کرده و دستور می‌دهی].

چگونه است آدمی که در برابر ادعای دروغین کسی که می‌گوید: من کیمیاگرم، دارایی و فرصت‌های خود را صرف می‌کند، در صورتی که می‌داند اگر این ادعا راست باشد، نیازی به اظهار آن نیست، بلکه باید در کتمان آن بکوشد، اگر چه به بدترین شکنجه‌ها کشته شود. اما به احتمال اینکه راست می‌گوید، راضی است که مال خود را برای او پرداخت کند.

و آنچه من می‌گویم، برگرفته از خود آیات الهی، روایات پیغمبر و امامان معصوم علیهم‌السلام است. چیزی است که حکمای ظاهر، مانند، بوعلی سینا- در نمط نهم اشارات- نیز بدان گواهی داده است.

پس ایرادی ندارد، که تو چهل روزت را [به این گونه که گفتم] به عبادت‌پردازی- با اینکه باید تمام عمرت را چنین کنی- با تضرّع و زاری به درگاه خداوند روی آوری، به انگیزه بندگی و عبادت، و نه برای آزمایش.

چنانکه خاتم انبیا فرمودند:«کسی که چهل روز خود را برای خداوند خالص کند، خداوند، سرچشمه‌های معرفت را از جانش به زبانش جاری می‌سازد».

ر.ك : نامه‌های عرفانی – علی محمدی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: