ندای وحی

روضه های مصور| شب یازدهم محرم/ شام غریبان

زینب کبری سلام الله علیها در بازار کوفه، آن خطبه عظیم را اساساً بر همین محور ایراد کرد: «یا اهل الکوفه، یا اهل الختل و الغدر، أتبکون!؟». مردم کوفه وقتی که سرِ مبارک امام حسین -علیه السلام- را بر روی نیزه مشاهده کردند و دختر علی را اسیر دیدند و فاجعه را از نزدیک لمس کردند، بنا به ضجّه و گریه کردند. فرمود: «أتبکون!؟»؛ گریه میکنید!؟ «فلا رقات الدمعه ولاهدئت الرنه»؛ گریه تان تمامی نداشته باشد. بعد فرمود: «انّما مثلکم کمثل التی نقضت غزلها من بعد قوة انکاثا تتّخذون ایمانکم دخلاً بینکم». این، همان برگشت است؛ برگشت به قهقرا و عقبگرد. شما مثل زنی هستید که پشمها یا پنبه ها را با مغزل نخ میکند؛ بعد از آن که این نخها آماده شد، دوباره شروع میکند نخها را از نو باز کردن و پنبه نمودن! شما در حقیقت نخهای رشته خود را پنبه کردید. این، همان برگشت است. این، عبرت است. هر جامعه اسلامی، در معرض همین خطر هست.| [رهبر معظم انقلاب اسلامی | ۱۳۷۷/۲/۱۸]

- تصویرسازی: فاطمه طیوب

در میان مردم کوفه

چون اسیران کربلا را آوردند، زنان اهل کوفه گریبان چاک زده و زاری می کردند و مردان هم با آنها می گریستند. زین العابدین (علیه السلام) که بیمار بود با صدایی ضعیف و آهسته فرمود: «اینان بر ما گریه می کنند! پس چه کسی ما را کشته است؟» آنگاه زینب (سلام الله علیها) به سوی مردم اشاره کرد که خاموش باشید! دم ها فرو بسته شد و زنگ شتران از نوا باز ایستاد. روایت گر ماجرا گفته است: هرگز زنی پرده نشین را خوش سخن تر از وی ندیدم؛ گویی بر زبان علی سخن می راند.

او خدا را ستایش کرد و بر رسول او درود فرستاد و مردم کوفه را بخاطر رفتار دوگانه شان و کوتاهی در یاری امام حسین (علیه السلام) نکوهش کرد و آنان را به کیفری بزرگ برای کشتن سید جوانان اهل بهشت وعده داد. پس از سخنان زینب (سلام الله علیها)، مردم حیران شده بودند و دست ها به دندان می گزیدند.

ماسک سه بعدی 5لایه با 50% تخفیف در باسلام+ارسال رایگان

امام زین العابدین (علیه السلام) رو به عمه اش کرد و فرمود: «عمه جان آرام بگیر، سرگذشت گذشتگان برای آنان که مانده اند مایه عبرت است. خدای را سپاس که تو عالمه تعلیم ندیده و خردمندِ خرد نیاموزیده ای. گریه و زاری، آنان را که رفته اند به ما باز نمی گرداند». سپس زینب (سلام الله علیها) آرامش گرفت و سخنی نگفت.

فرازهایی از خطبه حضرت زینب برای مردم کوفه

ای مردم کوفه، ای مردمان حیله گر و خیانت کار! گریه می کنید؟ اشک چشمانتان خشک نشود و ناله هایتان آرام نگیرد. همانا که کار شما مانند آن زنی است که رشتۀ خود را پس از محکم یافتن، یکی یکی از هم می گسست، شما نیز سوگندهای خود را در میان خویش، وسیلۀ فریب و تقلب ساخته اید. آیا در میان شما جز وقاحت و رسوایی، سینه های آکنده از کینه، دو رویی و تملق، همچون زبان پردازی کنیزکان و ذلت و حقارت در برابر دشمنان چیز دیگری نیز یافت می شود؟ 

آری به خدا سوگند که باید گریه کنید، پس بسیار بگریید و کمتر بخندید. چرا که دامان خود را به ننگ و عار جنایتی آلوده اید که ننگ و پلیدی آن را از دامان خود تا ابد نتوانید شست.

وای بر شما ای مردم کوفه! آیا می دانید چه جگری از رسول خدا دریده اید؟ چه زنان و دختران با عفت و وقاری را از خاندان او به کوچه و بازار کشانده اید؟! چه خونی از آن حضرت بر زمین ریخته اید؟! و چه حرمتی از او شکسته اید؟! شما این جنایت فجیع را بی پرده و آشکار به انجام رسانید؛ جنایتی که سر آغاز جنایات دیگری در تاریخ گشته، سیاه، تاریک و جبران ناپذیر بوده، تمام سطح زمین و وسعت آسمان را پر کرده است. آیا از اینکه آسمان خون باریده تعجب می کنید؟

منابع:
- طبرسی، الاحتجاج، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۴
- مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج‏۴۵، ص۱۶۳