تبادل لینک هوشمند سوگواري ائمه معصومين (عليهم السلام) بر امام حسين (ع): زنده نگهداشتن قيام كربلا (1)
نويسنده:عباسعلي اخوان ارمكي
چكيده
دراين مقاله بعد از مقدمه اي كوتاه درباره ي اوضاع زمان امام حسين (ع) و دلايل انتخاب راه شهادت آن بزرگوار، معني لغوي «سوگواري» را بيان خواهيم كرد. آن گاه به ضرورت برگزاري مجالس سوگواري امام حسين (ع) خواهيم پرداخت
و با بيان اينكه خداوند روز عاشورا را روز عزا ناميد، با اشاره به گريه جبرئيل و پيامبر (ص) بر امام حسين (ع)، اهميت مجلس سوگواري را از ديدگاه ائمه معصومين (عليهم السلام)بررسي خواهيم كرد و به اين نتيجه خواهيم رسيد كه
ائمه معصومين (عليهم السلام) به برگزاري مجالس سوگواري تأكيد داشتند و معتقد بودند : اجر سوگواري امام حسين (ع) با خداوند است و اشك ريختن بر مصيبت آن امام شهيد (ع) باعث آمرزش گناهان مي شود.
مقدمه
امام حسين (ع) در دوره اي به امامت رسيد كه انحراف ها، كج روي ها و بدعت هاي حاكم، اسلام را شكسته بود؛ در اين زمان اسلام از درون تهي شده و ملعبه اي در دست معاويه بود. ياران نخستين پيامبر (ص) كه توحيد ده ساله
مقدمه
امام حسين (ع) در دوره اي به امامت رسيد كه انحراف ها، كج روي ها و بدعت هاي حاكم، اسلام را شكسته بود؛ در اين زمان اسلام از درون تهي شده و ملعبه اي در دست معاويه بود. ياران نخستين پيامبر (ص) كه توحيد ده ساله
ايشان را تجربه كرده بودند، به سه دسته تقسيم شده بودند؛ گروهي مانند ابوذر، عمار و ميثم نتوانستند انحراف ها را تحمل كنند و به شهادت رسيدند. گروهي ديگر براي به دست آوردن بهشت به جاي آنكه در جبهه شركت كنند،
گوشه امن رياضت را انتخاب كردند و دسته سوم كه از جهاد و هجرت در كنار پيامبر (ص) به افتخارهايي رسيده بودند، همه را در كاخ سبز معاويه به فروش رساندند.
كوفه كه روزگاري مركز قدرت اسلام و خلافت حضرت علي(ع) بود، روحيه، شخصيت و هويت انقلابي خود را از دست داده بود.
هراندازه مسلمانان از عصر پيامبر (ص) دور مي شدند، خوي و خصلت مسلماني را بيشتر فراموش مي كردند و سيرت هاي عصر جاهلي به تدريج بين آنان زنده مي شد؛ چه اينكه برتري فروشي نژادي باعث رو در روي هم قرار گرفتن
قبيله ها شده بود.(1)
در چنين شرايطي، امام حسين (ع) نداي هشدار و خطر برآورد؛ چه اينكه هنگامي كه با خبر شد يزيد خليفه ي مسلمانان شده است، با تأسف فرمودند : «اِنا لِله و انا اليه راجعون و علي الاسلام السلام، اذ قد بليت الامه براع مثل يزيد»
: فاتحه اسلام را بايد خواند؛ زماني كه امت اسلام خليفه اي مانند يزيد داشته باشد.(2)
دراين زمان لازم بود امام حسين(ع) براي بيداري و آگاه ساختن اين مردم به خواب رفته و غفلت زده، حركتي انجام دهد و به پا خيزدي؛ آنگونه كه انگيزه قيام خود را چنين بيان كرده است: «اني لم اخرج اشراً و لا بطرو لا مفسداً و لا ظالماً
و انما خرجت لطلب اصلاح في امه جدي»: من نه از روي خود خواهي و سركشي و هوسراني و نه براي ايجاد فساد و ستمگري به پا خاستم، بلكه هدف من ازاين حركت، اصلاح امت جدم بوده است.(3)
لذا با شعار زنده كردن سيره رسول خدا (ص) خط بطلاني بر بدعت ها و كج روي ها و فتنه هايي كه در جامعه اسلام به وجود آمده بود، بايد كشيده مي شد و اين به هيچ طريق امكان نداشت مگر آنكه با شهادت خود و يارانش اين مردم
در جهالت خفته را بيدار سازد؛ پس ايشان با نهضت عاشورا زمينه ي حركت را براي همه ي نسل ها و عصرها پديد آورد.
روز عاشوراي سال 61 هجري كه آن حضرت با ياران و اهل بيت خود در سرزمين كربلا مظلومانه به شهادت رسيدند، امت اسلامي سوگوار شد و از آن روز تا كنون كه بيش از چهارده قرن مي گذرد، نه تنها آتش دروني امت اسلامي به
سردي نگراييده، بلكه هر روز شعله هاي آن افروخته تر شده است.
راز اين حقيقت بر هيچ كس پوشيده نيست؛ زيرا امام حسين (ع) با تمام هستي خويش آنگاه كه اسلام در خطر بود، از اسلام دفاع كرد و با خون خويش درخت اسلام را آبياري كرد و زير بار ستم نرفتن را براي همه نسل ها پيام آور شد.
بي ترديد بعد از حماسه كربلا، امويان سخت در تلاش و تكاپو بودند تا اينكه براي حفظ حكومت وموقعيت خودشان نام امام حسين (ع) و واقعه
شهادت آن حضرت را از صفحه روزگار محو كنند تا در دراز مدت حماسه ي عاشورا در اذهان مردم به دست فراموشي سپرده شود.
از سوي ديگر حادثه شهادت امام حسين(ع) يك اتفاق عادي و گذرا نبود، بلكه طراحي الهي داشت؛ چه اينكه مجلس سوگواري و خواندن مرثيه براي امام حسين(ع) بيان كننده ي مظلوميت و حقانيت آن امام (ع) و منعكس كننده ي
جنايت هاي بي نظير و قساوت هاي قلب دشمنان آن حضرت است كه
همواره از سوي مسلمانان مورد توجه قرار گرفته و يكي از كهن ترين سنت هاي تغيير ناپذيرالهي شده است؛ به طوري كه بسياري از حركت هاي عظيم و انقلاب هاي بشري در طول تاريخ از نهضت امام حسين (ع) الهام گرفته
و از همين مجالس سوگواري آغاز شده است؛ لذا، برخي سعي كرده اند با اين سوگواري ها مبارزه كنند و جوانان را از انجام آن منصرف نمايند؛ آنگونه كه «ابن تيميه» برگزاري مراسم عزاداري حسين بن علي (ع) را حرام و بدعت در دين
دانسته است (4)
و محمدبن عبدالوهاب، مؤسس فرقه وهابيت، عزاداري امام حسين (ع) را كفر و خارج شدن از دين مي دانست.(5)
امروز دوباره برخي از كساني كه از اين مراسم سوگواري مي ترسند، كوشش مي كنند عزاداري امام حسين (ع) را در اسلام زير سؤال ببرند و با آن مبارزه كنند و انجام عزاداري امام حسين (ع) را بي ارزش و خلاف شرع جلوه دهند.
در اين مقاله سعي كرده ايم سوگواري براي امام حسين (ع) را از ديدگاه
ائمه اطهار (عليهم السلام) بررسي نماييم تا بدانيم كه آيا آنان به اين مجالس اهميت مي داده اند يا عزاداري براي امام حسين (ع) بدعتي در دين بوده است.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: ویژه نامه محرم
برچسب‌ها: ویژه نامه محرم 1400
تاريخ : سه شنبه 25 / 5 / 1400 | 6:0 | نویسنده : اکبر احمدی |