تبادل لینک هوشمند 
بر صفِ دشمن؛ زده ای سربازِ نوجوانِ من
رزمِ ترا بنازم ای؛ علی اکبرِ حَسن
رزمِ ترا بنازم ای؛ علی اکبرِ حَسن
بر صفِ دشمن زده ای؛ سربازِ نوجوانِ من
بر صفِ دشمن زده ای؛ سربازِ نوجوانِ من
رزم ترا بنازم ای؛ علی اکبر حَسن
رزم ترا بنازم ای؛ علی اکبر حَسن
باز رَجَز بخوانُ؛ بِگو بدشمن اِن تُنکِرُونی اَنَا ابُّاالحَسَن
باز رَجَز بخوانُ؛ بِگو بدشمن اِن تُنکِروُنی اَنَا ابَّاالحَسَن
این پهلوان ولی آن؛ زِره بتن ندارد
این پهلوان ولی آن؛ زِره بتن ندارد
در این هجوم شمشیر؛ جز پیرُهن ندارد
این پهلوان ولی آن؛ زِره بتن ندارد
در این هجوم شمشیر؛ جز پیرُهن ندارد
ای گُلِ برادر؛ لاله ی پرپر صد پارهِ پیکر
ای گُلِ برادر؛ لاله ی پرپر صد پارهِ پیکر
ای گُلِ برادر؛ لاله ی پرپر صد پارهِ پیکر
به یاریِ برادرش؛ گویا رسیدهِ مجتبی
به یاریِ برادرش؛ گویا رسیدهِ مجتبی
که پارهِ پارهِ جگرش؛ افتادهِ زیرِ دست وپا
که پارهِ پارهِ جگر ش؛ افتادهِ زیرِ دست وپا
آه؛پیکرِقاسم؛در پیشِ چشمم؛ مانندِ تسبیح؛ پاشیدهِ از هم
آه؛پیکرِقاسم؛ درپیشِ چشمم؛ مانندِ تسبیح؛ پاشیدهِ از هم
کاری نیامد افسوس؛ از دستِ من؛ بجز آه
کاری نیامد افسوس؛ از دستِ من؛ بجز آه
زخمی زدهِ به جسمش؛ هر کس رسیدهِ از راه
زخمی زدهِ به جسمش؛ هر کس رسیدهِ از راه
ای گُلِ برادر؛لاله ی پرپر؛ صد پارهِ پیکر
ای گُلِ برادر؛لاله ی پرپر؛ صد پارهِ پیکر
می آید از حنجره ی بریدهِ آوای اَذان
هَیهاتُ مِنَّ الذِلّه اش پیچیدهِ در گوشِ زمان
هَیهاتُ مِنَّ الذِلَّه اش پیچیدهِ در گوشِ زمان
تا در سینه ی ما شورِ حسینی است
هرگز زمانِ صلحِ حسن نیست
تا در سینه ی ما شورِ حسینی است
هرگز زمانِ صلحِ حسن نیست
حتی اگر ببندند بر روی ما شَریعهِ
بیعت نمی کند با طاغوت دستِ شیعه
حتی اگر ببندند بر روی ما شَریعهِ
بیعت نمی کند با طاغوت دستِ شیعه
ما مستِ حُسینیم؛ ره روِ راهِ پیرِ خُمینیم
ما مستِ حُسینیم؛ ره روِ راهِ پیرِ خُمینیم
ما مستِ حُسینیم؛ ره روِ راهِ پیرِ خُمینیم
((التماس دعا))
خواننده دکترمیثم مطیعی (استاددانشگاه امام صادق)
مادر موسی چو موسی را به نیل در فکند از گفته رب جلیل
خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه گفت کی فرزند خرد بی گناه
گر فراموشت کند لطف خدای چون رهی زین کشتی بی نا خدای
گر نیارد ایزد پاکت به یاد آب خاکت را دهد نا گه به باد
وحی امدکین چه فکر با طل است رهرو ما اینک اندر منزل است
پرده شک را بر انداز از میان تا ببینی سود کردی یا زیان
ما گرفتیم ا نچه را انداختی دست حق رادیدی و نشنا ختی؟
در تو تنها عشق و مهرمادریست شیوه ما عدل و بنده پروریست
نیست بازی کار حق خود را مباز آنچه بردیم از تو باز آریم باز
سطح آب از گا هوارش خوشتر است دایه اش سیلا ب و مو جش مادر است
رو دها از خود نه طغیان می کنند آنچه می گوییم ما آن می کنند
ما،به دریا حکم طو فان می دهیم ما به سیل و موج فرمان می دهیم
نسبت نسیان به ذات حق مده بار کفر است این به دوش خود منه
به که بر گردی ،به ما بسپاریش کی تو از ما دوست تر می داریش
نقش هستس نقشی از ایوان ماست خاک و باد و آب سر گردان ماست
قطره ای کز جویباری می رود از پی انجام کاری می رود
ما بسی گم گشته باز آ ورده ایم ما بسی بی توشه را پر ورده ایم
میهمان ماست هر کس بی نواست آشنا با ماست چون بی آشناست
ما بخواینم ار چه مارا رد کنند عیب پو شیها کنیم ار بد کنند.
سو زن ما دوخت هر جا هرچه دوخت زآتش ما سوخت هر شمعی که سوخت
کشتی ای زآ سیب موجی هو لناک رفت وقتی سوی غر قاب هلاک
بندها را تارو پود از هم گسیخت موج از هر جا که راهی یافت ریخت
هرچه بود از مال و مردم رآ ببرد زان گروه رفته طفلی ماند خرد
طفل مسکین چون کبو تر پر گرفت بحر را چون دامن مادر گرفت
مو جش اول وهله چون طو مار کرد تند باد، اندیشه پیکار کرد
بحر را گفتم دگر طو فان مکن این بنای شوق را ویران مکن
در میان مستمندان فرق نیست این غریق خرد بهر غرق نیست
صخره را گفتم مکن با او ستیز قطره را گفتم ،بدان جانب مریز
امر دادم باد را ،کان شیر خوار گیرد از دریا ،گذارد در کنار
سنگ را گفتم به زیرش نرم شو برف را گفتم که آب گرم شو
صبح را گفتم به رویش خنده کن نور را گفتم دلش را زنده کن
لاله را گفتم که نزدیکش بروی ژاله را گفتم که رخسارش بشوی
خار را گفتم که خلخالش مکن مار را گفتم که طفلک را مزن
رنج را گفتم که صبرش اندک است اشک را گفتم مکاهش کودک است
گرگ را گفتم تن خردش مدر دزد را گفتم گلو بندش مبر
بخت را گفتم جهان داریش ده هوش را گفتم که هوشیاریش ده
تیرگیهارا نمودم رو شنی ترس ها را جمله کردم ایمنی
ایمنی دیدند و نا ایمن شدند دوستی کردم مرا دشمن شدند
کا رها کردند اما پست و زشت ساختند آ یینه ها اما زخشت
تا که خود بشنا ختند از را ه،چاه چاهها کندند مردم را به راه
رو شنیها خواستند اما ز دود قصر ها افرا شتند اما به رود
قصه ها گفتند بی اصل و اساس دزدها بگماشتند از بهر پاس
جامها لبریز کردند از فساد رشته ها رشتند در دوک عناد
در س ها خواندند اما درس عار اسبها راندند اما بی فسار
دیو ها کردندو در بان و وکیل در چه محضر محضر حی جلیل
وا رهاندیم آ ن غریق بی نوا تا رهید از مرگ شد صید هوی
آ خر ان نور تجلی دود شد آن یتیم بی گنه نمرود شد
رزمجو یی کرد با چون من کسی خواست یاری ازعقاب و کرکسی
برق عجب،آ تش یسی افروخته وز شراری خانمانها سو خته
خواست تا لاف خدا وندی زند برج و باروی خدا را بشکند
رای بد زد گشت پست و تیره رای سر کشی کردو فکندیمش ز پای
ما که دشمن را چنین می پروریم دوستان را از نظر چون می بریم
آنکه با نمرود این احسان کند ظلم کی با موسی عمران کند
این سخن پروین نه از روی هواست هر کجا نوریست ،زانوار خداست.
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: اشعار
برچسب‌ها: اشعار