اولین کاری که خیلی‌ها بعد از بیدار شدن از خواب انجام می‌دهند، سر زدن به گوشی است. آن‌ها لایک کردن مدام عکس‌ها و پیام‌هایی که مضمون و زیبایی‌شان چندان هم مهم نیست اما تعدادشان ممکن است به صدها عکس و متن برسد را وظیفه خود می‌دانند. به همین ترتیب آخرین کار روزانه‌شان بعد از مسواک زدن و رفتن به تخت‌خواب هم چک کردن گوشی است. آن‌ها می‌ترسند که مبادا از خبری و یا اتفاقی و یا حتی عکسی که هر لحظه احتمال دارد منتشر شود، جا بمانند. محققان و پژوهشگران به برآیند این رفتارها که به نوعی وابستگی به گوشی و فضای مجازی نیز هست، سندرم (fomo (fear of missing out می‌گویند که معادل فارسی آن «ترسِ از دست دادن» است. بسیاری از افراد تنها به این دلیل هر چند دقیقه یک‌بار گوشی‌شان را کنترل می‌کنند که از آخرین مطالب به‌روز شده و آخرین عکس‌های منتشر شده در شبکه‌های اجتماعی مطلع شوند. آن‌ها اگر مدت زمانی به اندازه یکی دو روز از تمام اخبار، اطلاعات و محتوایی که ثانیه به ثانیه به‌روز می‌شود بی‌خبر بمانند، دچار ترس و وحشت و نگرانی می‌شوند. این ترس همان سندرم fomo است. گویی کاربران اینترنت نگران این هستند که از چرخه‌ی پرشتاب به‌ روز شدن اطلاعات جا بمانند و یا نسبت به آخرین وقایعی که در زندگی دوستان‌، آشنایان و یا حتی سایر مردم در سطح کره زمین رخ می‌دهد، بی‌خبر بمانند. این در حالی است که افراد با دریافت هر روزه‌ی اخبار و یا مطالب مختلف، چیز تازه‌ای یاد نمی‌گیرند و در مقابل این سیل عظیم اطلاعات دچار استرس‌های بیش‌تری می‌شوند. در این شرایط آنلاین بودن و اتصال دائمی به اینترنت به یک وابستگی تبدیل می‌شود و چنان‌چه افراد نتوانند به هر طریقی این ارتباط را برقرار نمایند، دچار اضطراب می‌شوند. این نگرانی‌ها بر سلامت روان افراد تاثیر منفی می‌گذارد و می‌تواند موجب افسردگی در آنان گردد.
سندرم fomo هراس و نگرانی از ندانستن و یا مطلع نشدن از رویدادها و تجربیات دیگران و ارتباط با آنان است. شاید افرادی که درگیر این سندرم هستند، دقیقا ندانند که چه چیزی را از دست داده‌اند با این‌حال از این‌که دیگران لذت بیشتری را در جایی دیگر تجربه می‌کنند و آنان در تنهایی و به دور از روابط واقعی به سر برند، نگرانند. این تشویش‌ها باعث می‌شود که فرد نتواند از شرایط فعلی خود لذت ببرد و گمان کند تجربیات دیگران هیجان‌انگیزتر و لذت‌بخش‌تر است. افرادی که دچار این سندرم هستند، اغلب بعد از چند ساعت دوری از تلفن همراه و یا قرار گرفتن در شرایطی که امکان چک کردن گوشی وجود ندارد مثل کلاس درس و یا محل کار، کلافه می‌شوند و تمرکز خود را از دست می‌دهند. تشدید این حالات می‌تواند بر یادگیری هم اثر منفی بگذارد. در نهایت کاربران اینترنتی به انزوای بیش‌تر و دور شدن از دنیای واقعی و ارتباطات مفید و سالم کشانده می‌شوند.
راه‌هکارهای متعددی برای غلبه بر این ترس وجود دارد. شاید ساده‌ترین راه همان روش‌هایی باشد که اعتیاد به اینترنت را درمان می‌کند. به عنوان مثال محدود کردن زمان استفاده از گوشی، منع استفاده از تلفن همراه در موقعیت‌های مختلف از جمله تخت‌خواب، میز ناهار و شام، سر کلاس درس و ... . راهکارهای دیگری هم وجود دارند که به ریشه‌های درونی‌تر این مشکل برمی‌گردند. این راهکارها شامل گسترش ارتباطات در دنیای واقعی و همچنین آگاهی به این مسئله است که هر فردی می‌تواند تجربیات و لذت‌های منحصربه‌فردی داشته باشد. قرار نیست تمام آدم‌ها مثل هم باشند و شراکت در تجربیات دیگران لزوماً لذت‌بخش نیست. چنان‌چه هر کسی با شناخت و خودآگاهی لذت‌ها و علایق خود را بشناسد و برای زندگی خود اهداف مشخصی تعیین کند، هرگز نسبت به بی‌اطلاعی و یا دور بودن چند روزه از فضای مجازی دچار اضطراب نمی‌شود چرا که او در پی رسیدن به علایق فردی و آرزوهای خویش است.
تهیه شده در گروه محتوایی درسا- نعیمه بخشی