تواضع و فریاد رسی
 یکی از دستورات مهم دینی، «فریاد رسی نیازمندان» و تکریم آنان است. قرآن مجید، بی توجهی به این موضوع را توبیخ نموده، متخلفان را عناصر دنیاگرا و ستمگر معرفی می نماید. [۷۱] [۷۲]
پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم)، نیز می فرماید: «نیازمندان را دوست داشته، با آنان همنشینی کنید».
«احبوا الفقراء وجالسوهم» [۷۳]
آن حضرت هشدار می دهد: گرایش به دنیاگرایی و مجالست با توانگران طغیانگر، شما را به فرهنگ مادی و غیر دینی می کشاند.
«ایاکم ومجالسة الموتی! قیل: یا رسول الله : من الموتی؟ قال: کل غنی اطغاه غناه». [۷۴] [۷۵]
حسین بن علی (علیهما السلام) با الهام از این آیات و احادیث، با تمام تواضع و ادب در خدمت فقرا و دردمندان بود. او به خانه و زندگی دردمندان سرکشی می کرد، مشکل آنان را برطرف می نمود، در کنارشان می نشست و با آنان غذا می خورد و صفا می کرد. آن امام کریم، فلسفه روزه داری و چشیدن گرسنگی و تشنگی در فریضه ماه مبارک رمضان را در ارتباط با آنان می دانست که توانگران به فکر مستمندان بیفتند.
«سئل الحسین: لم افترض الله عزوجل علی عبده الصوم؟ فقال (علیه السلام) : لیجد الغنی مس الجوع، فیعود بالفضل علی المساکین». [۷۶]
نمونه هایی از تواضع و فریاد رسی امام (علیه السلام)
اینک نمونه ای از موارد تاریخی در این زمینه را به خدمت شما خوانندگان عزیز تقدیم می نمایم:
 مورد اول
 روزی امام حسین (علیه السلام) گروهی از نیازمندان مدینه را دید که دور هم جمع شده، به خوردن نان خشک و بی خورشت مشغول اند. بعد از سلام و احوال پرسی، فقرا از آن سرور خواستند به جمع آنان بپیوندد. حسین بن علی (علیهما السلام) با گفتن: «خدا متکبرین را دوست ندارد»،
«انه لا یحب المستکبرین» [۷۷]
در جمع آنان نشست و مشغول خوردن و صحبت شد و سپس همه را به منزلش دعوت نموده، با تمام تواضع و صفا و صمیمیت از آنان پذیرایی نمود و از خانواده اش خواست هر چه در توان دارند، مضایقه ننمایند. [۷۸] [۷۹]
این گروه نیازمندان مدینه، معروف به اصحاب «صفه» می باشند که قرآن مجید به مدح آنان پرداخته، [۸۰] امام حسین (علیه السلام) نیز متواضعانه به ایشان خدمت کرده است. [۸۱]
مورد دوم
 اباذر، غلامی داشت به نام «جون» که از نظر نژادی از سیاه پوستان آفریقا به شمار می آمد. وی مانند اربابش عاشق امام حسین (علیه السلام)، و در صفا و وفا کم نظیر بود. بالاخره در کربلا حاضر شد و آماده جانبازی و فداکاری گردید!
امام حسین (علیه السلام) از او خواست خودش را به کشتن ندهد؛ ولی او گفت:  ای پسر پیامبر! من در ایام خوشی با شما بودم. آیا سزاوار است در لحظات گرفتاری شما را تنها گذارم؟ هرگز! اگرچه رنگ صورتم سیاه است، بوی بدنم نامطلوب، حسب و نسب من نامناسب، ولی هرگز از یاری ات دست بر ندارم. سرانجام «جون» به شهادت رسید. امام حسین (علیه السلام) با تمام وفا و صفا به بالینش آمد، خون از رخسارش پاک کرد و مانند فرزندش «علی اکبر» سر او را به دامن گرفت و نشان داد برای یک غلام مرده، همچون یک انسان با شخصیت زنده احترام قائل است. آن گاه دست به دعا برداشت و گفت:
خداوندا! چهره «جون» را زیبا، بوی بدنش را معطر دار، او را با نیکان محشور نموده و پیوندش را با اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) مستحکم فرما.
«اللهم بیض وجهه، وطیب ریحه، واحشره مع الابرار، وعرف بینه وبین محمد وآله الاطهار». [۸۲]
 مورد سوم
 یکی از عاشقان اهل بیت (علیهم السلام) (مسروق خادم) می گوید: روز «عرفه» نزدیک غروب آفتاب، گردش کنان در محضر امام حسین (علیه السلام) حاضر شدم. جمعی از یاران و دوستان را دیدم که دور حضرت را گرفته، مشغول خواندن قرآن و دعا می باشند. سفره افطار باز بود و چیزی از غذاهای امروز در آن دیده نمی شد؛ خیلی ساده و بی آلایش بود. اشک های چشم از دیدگان حسین (علیه السلام) و یارانش جاری بود! چند مساله شرعی از آن حضرت پرسیدم و بیرون آمدم و... [۸۳]
 نتیجه بحث
 از این بحث نتیجه می گیریم که امام حسین (علیه السلام) بسیار متواضع بود، خدمات مردمی و اجتماعی اش را محترمانه انجام می داد، فقرا و نیازمندان را دوست داشت و این سیره را به پیروانش به عنوان درس اجتماعی به یادگار گذاشت و....
اگر به این سیره عمل شود، پیوند مستحکم بین اقشار مختلف مردم فراهم می گردد، فاصله طبقاتی ناموجه در اجتماع برچیده می شود، روابط دولت و ملت، ارباب و رعیت، امام و مأموم، رهبر و راهرو، کارگر و کارفرما، صفا و صمیمیت بیشتری پیدا می کند و در آن صورت، نفوذ بیگانه، تهاجم دشمنان و مسمومیت های مختلف به خودی خود بی اثر می شود.
از این رو، پیامبر اسلام، می فرماید: هر کس فقیری را بی احترامی کند، به خدا بی احترامی نموده و کسی که فقیری را محترم بدارد، روز قیامت مورد رضایت خداوندی قرار می گیرد.
«من استخف بفقیر مسلم، فقد استخف بحق الله، ومن اکرم فقیرا مسلما لقی الله یوم القیامة وهو عنه راض». [۸۴]
مولا امیرمؤمنان (علیه السلام) نیز برای آرامش درونی می فرماید: با طبقات کم درآمد و نیازمند، بیشتر معاشرت نمایید تا روح سپاسگزاری و آرامشتان افزون تر گردد.
«جالس الفقراء تزدد شکرا». [۸۵]

-------------------------
پی نوشتها:
۷۱- انعام/سوره۶، آیه۵۲.   
۷۲- کهف/سوره۱۸، آیه۲۸.   
۷۳- کنزالعمال، ج۶، ص۴۶۹.
۷۴- تنبیه الخواطر، ج۲، ص۳۲.
۷۵- ری شهری، میزان الحکمة، ج۱، ص۴۰۴، ح۲۴۲۹.   
۷۶- بحارالانوار، ج۹۳، ص۳۷۵، ح۶۲.   
۷۷- نحل/سوره۱۶، آیه۲۳.   
۷۸- اعیان الشیعة، ج۱، ص۵۸۰.
۷۹- مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۱۸۹.   
۸۰- بقره/سوره۲، آیه۲۷۳.   
۸۱- اعلام الهدایة، ج۵، ص۳۸.
۸۲- مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۲۲.   
۸۳- سفینةالبحار (دو جلدی)، ج۱، ص۲۵۸.
۸۴- مجلسی، بحارالانوار، ج۷۲، ص۳۳۳.   
۸۵- غررالحکم، ص۳۶۸.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: