شعر در عزای امام علی علیه السلام

ناله کن اى دل به عزاى علىّ

گریه کن اى دیده براى علىّ

کعبه ز کف داده چو مولود خویش

گشته سیه پوش عزاى علىّ

عُمْر علىّ، عُمْره مقبوله بود

هر قدمش سعى و صفاى علىّ

دیده زمزم که پر از اشک شد

یاد کند زمزمه هاى علىّ

تیغ شقاوت ، سر او را شکافت

کوفه بود، کوه مناى علىّ

عالم امکان شده پر غلغله

چون شده خاموش صداى علىّ

نیست هم آغوش صبا بعد از این

پیک ظفر بخش لواى علىّ

منبر و محراب کشد انتظار

تا که زند بوسه به پاى علىّ

ماه دگر در دل شب نشنود

صوت مناجات و دعاى علىّ

آه که محروم شد امشب دگر

چشم یتیمان ز لقاى علىّ

مانده تهى سفره بیچارگان

منتظر نان و غذاى علىّ

واى ! امیر دو سرا کشته شد

خانه غم گشته سراى علىّ

پیش حسین و حسن و زینبش

خون چکد از فرق هماى علىّ

ندای وحی